Er werd eens een heilig Beeld naar een tempel gedragen.
Het beeld was op een Ezel gemonteerd. De Ezel was prachtig versierd met slingers en andere mooie attributen.
Een grote stoet priesters en dienaren liep achter de Ezel aan, door de straten.
Terwijl de Ezel verder liep, bogen de mensen eerbiedig het hoofd voor hem of vielen op hun knieën voor hem. De Ezel dacht dat de eer hemzelf toekwam.
Met zijn hoofd vol van dit dwaze idee, werd hij zo opgeblazen van trots en ijdelheid dat hij stopte met lopen en luid begon te balken.
Maar midden in zijn gebalk, raadde de ezeldrijver wat de Ezel in zijn hoofd had gekregen.
Hij begon de Ezel genadeloos met een stok te slaan.
“Ga mee, loop door, stomme Ezel”, riep hij. “De eer is niet voor jou bedoeld, maar voor het heilige Beeld dat je bij je draagt.”
