Er was eens een groep sneeuwvlokken die in een land bedekt met sneeuw woonde. Deze sneeuwvlokken waren allemaal erg verschillend van elkaar. Sommige waren klein en delicaat, terwijl andere groot en donzig waren.
Op een dag waren alle sneeuwvlokken bij elkaar, enthousiast aan het kletsen over hun plannen voor die dag. Plotseling stak Ć©Ć©n van de sneeuwvlokken haar hand op en zei: “He jongens, laten we gaan sleeĆ«n!”
De andere sneeuwvlokken waren allemaal erg enthousiast over het idee en ze gingen snel naar de dichtstbijzijnde heuvel. Maar toen ze daar aankwamen, realiseerden ze zich dat ze niets hadden om op te sleeƫn.
“Wat gaan we doen?” vroeg Ć©Ć©n van de sneeuwvlokken. “We kunnen niet sleeĆ«n zonder slee!”
“Ik weet het,” zei een andere sneeuwvlok, “laten we een blad gebruiken!”
De andere sneeuwvlokken lachten allemaal om het idee, maar beseften toen dat het eigenlijk best een goed idee was. Dus ze verzamelden snel wat bladeren en begonnen van de heuvel af te sleeƫn.
In het begin was het een beetje hobbelig, maar ze kregen al snel de smaak te pakken en hadden een geweldige tijd. Ze lachten en riepen terwijl ze de heuvel af zoefden, een spoor van sneeuw achterlatend. Maar toen gebeurde er iets rampzaligs! EĆ©n van de sneeuwvlokken verloor de controle over haar blad en vloog van de zijkant van de heuvel af. Ze tuimelde en rolde, en belandde in een hoop sneeuw aan de voet van de heuvel.
“Gaat het?” vroegen de andere sneeuwvlokken, terwijl ze naar haar toe renden.
“Het gaat wel,” zei ze, lachend. “Maar ik denk dat ik de volgende keer een groter blad nodig heb!”
De andere sneeuwvlokken lachten allemaal met haar mee en ze gingen verder met sleeƫn. Ze hadden de beste tijd van hun leven en ze leefden nog lang en gelukkig.
