Er was eens een groep sneeuwvlokken die in een land bedekt met sneeuw woonde. Deze sneeuwvlokken waren allemaal erg verschillend van elkaar. Sommige waren klein en delicaat, terwijl andere groot en donzig waren.
Op een dag waren alle sneeuwvlokken bij elkaar, enthousiast aan het kletsen over hun plannen voor die dag. Plotseling stak één van de sneeuwvlokken haar hand op en zei: “He jongens, laten we gaan sleeën!”
De andere sneeuwvlokken waren allemaal erg enthousiast over het idee en ze gingen snel naar de dichtstbijzijnde heuvel. Maar toen ze daar aankwamen, realiseerden ze zich dat ze niets hadden om op te sleeën.
“Wat gaan we doen?” vroeg één van de sneeuwvlokken. “We kunnen niet sleeën zonder slee!”
“Ik weet het,” zei een andere sneeuwvlok, “laten we een blad gebruiken!”
De andere sneeuwvlokken lachten allemaal om het idee, maar beseften toen dat het eigenlijk best een goed idee was. Dus ze verzamelden snel wat bladeren en begonnen van de heuvel af te sleeën.
In het begin was het een beetje hobbelig, maar ze kregen al snel de smaak te pakken en hadden een geweldige tijd. Ze lachten en riepen terwijl ze de heuvel af zoefden, een spoor van sneeuw achterlatend. Maar toen gebeurde er iets rampzaligs! Eén van de sneeuwvlokken verloor de controle over haar blad en vloog van de zijkant van de heuvel af. Ze tuimelde en rolde, en belandde in een hoop sneeuw aan de voet van de heuvel.
“Gaat het?” vroegen de andere sneeuwvlokken, terwijl ze naar haar toe renden.
“Het gaat wel,” zei ze, lachend. “Maar ik denk dat ik de volgende keer een groter blad nodig heb!”
De andere sneeuwvlokken lachten allemaal met haar mee en ze gingen verder met sleeën. Ze hadden de beste tijd van hun leven en ze leefden nog lang en gelukkig.
