Op een koude winternacht, in een klein dorpje waar de sneeuwvlokken zachtjes naar beneden dansten, woonde een jong meisje genaamd Lisa. Ze was een lief kind met een hart vol vreugde en was altijd op zoek naar avontuur. Maar bovenal was ze dol op Sinterklaas, de vrolijke oude man die elk jaar cadeautjes bracht aan de kinderen.
Dit jaar had Lisa een speciale wens. Ze wilde niet alleen een kado van Sinterklaas, maar ze wilde ook iets terugdoen voor zijn trouwe schimmel. Elke nacht legde ze een handvol hooi in haar schoen, in de hoop dat Sinterklaas het zou vinden.
Op de ochtend van de aankomst van Sinterklaas ontdekte Lisa een verrassing in haar schoen. Het hooi was verdwenen en er zat een boekje en een suikerpop in. Haar ogen glinsterden van plezier.
Glimlachend besefte ze dat de schimmel het hooi had gegeten, en plotseling kreeg ze een goed idee. Die nacht, terwijl het dorp in diepe slaap was, sloop Lisa naar buiten met een emmer vol hooi, appels, en wortels.
Ze volgde de sporen van de schimmel door de vers gevallen sneeuw, helemaal naar de stal waar het witte paard rustte. Ze legde het smakelijke hapje neer voor de schimmel en wachtte.
Plotseling hoorde ze een zacht gehinnik en daar stond de schimmel, zijn ogen schitterend in het maanlicht. Hij knabbelde aan het eten, en tot Lisa’s verbazing, begon hij te praten!
“Dank je wel, lief kind,” zei de schimmel, zijn stem zo zacht als fluweel. “Jouw vriendelijkheid heeft mijn hart geraakt.”
En elk jaar, op de nacht van Sinterklaas, ontmoetten ze elkaar weer, en de schimmel vertelde haar over al zijn avonturen met Sinterklaas.
