Er was eens in een plaats die het Novemberbos heette, een lang meisje genaamd November, haar kleren waren beschilderd met kleuren van het herfstseizoen: bruin, spaarzaam afgezet met rood en oranje.
In dit betoverende bos woonden ook vier boomjongens, gekleed in strakke donkerbruine pakken, die hun armen omhoog en naar buiten uitstrekten om de takken van bomen te imiteren. Er liepen ook zes bladjongens rond, getooid in bruine bladerenpakken en petten gemaakt van dezelfde bladeren. Vier ronde, gekke jongens, met opgevulde pakken om ze een voller uiterlijk te geven, maakten het bos levendiger.
Zes Duindoorn-meisjes, met hun feloranje jurken, en Bessen-meisjes, in felrode jurken versierd met groen en bruin, brachten een golf van kleuren binnen. Zes fijne Sneeuwvlok-meisjes, in pluizige witte jurkjes en witte hoofdbanden die glinsterden van klatergoud, gaven het bos een vleugje winter. Vier Sneeuwvogel-jongens, gekleed in grijze pakken afgezet met wit, zorgden voor een aangenaam contrast. Tenslotte bezochten vier kinderen, twee jongens en twee meisjes, allemaal gehuld in hun buitenkleding, het bos, wat een dosis spanning en avontuur aan het landschap toevoegde.
Op een dag, deed November, die diep in gedachten was, een beroep op haar bosvrienden. “Ik vraag me af of mijn werknemers er allemaal klaar voor zijn om van november een succes te maken. Het afgelopen jaar lijkt voorbij gevlogen te zijn en ik heb het gevoel dat we niet veel tijd zullen hebben om onze maand voor te bereiden op de tentoonstelling”, mijmerde ze. “Bomen, waar zijn jullie?”
De bomen kwamen naar voren. De eerste boom antwoordde: “Hier zijn we, November. We hebben ons laatste blad laten vallen en zijn klaar om onze plaatsen in het Novemberbos in te nemen.”
“Goed gedaan,” zei November. “Blijf dichtbij, ik heb jullie snel nodig.”
Terwijl ze hun lied zongen, herhaalden de bomen hun bereidheid:
“Wij zijn de bomen zo bruin en kaal die de frisse novemberlucht trotseren; oh, wat onze bladeren betreft, die hebben we verloren, dat maakt ons niets uit, want nu is het november.”
Ondertussen deden de Bladeren mee, ze dansten over het podium en vroegen: “Hier zijn we dan, November! Wat vind je van onze nieuwe herfst-bruine jurken?” Hierop bewonderde November hun toewijding aan het veranderende seizoen.
Eén voor één kwamen alle bewoners van het bos bijeen en speelden elk hun unieke rol in het tot leven brengen van het Novemberbos. De Noten, de Duindoorns, de Bessen, de Sneeuwvlokken en de Sneeuwvogels – zongen allemaal hun eigen liedjes en dansten hun eigen dansen, wat leven en kleur toevoegde aan de verder bruine bossen.
November riep met een gevoel van trots en vreugde uit: “In mijn maand zal het dit jaar niet ontbreken aan kleur of leven, dat weet ik zeker. Ik ben erg trots op jullie harde werkers, want ik weet dat de kinderen van jullie allemaal zullen houden. Ik ben er zeker van dat ik van alle kanten zal horen zeggen dat november de mooiste maand van allemaal is.”
En zo was het ook. Met de hulp van haar bosvrienden maakte November van het Novemberbos de meest verrukkelijke, levendige en gastvrije plek voor zowel kinderen als dieren, waardoor iedereen geloofde dat november werkelijk de mooiste maand van allemaal was!
