Er was eens, in de prachtige provincie Friesland in Nederland, een magische schaatstocht genaamd de Elfstedentocht. Het was de grootste schaatstocht ter wereld en werd gehouden op natuurijs. De afstand was bijna 200 km lang en de tour ging door 11 steden.
Elk jaar wachtten de Nederlanders met spanning op de komst van de winter, in de hoop dat het ijs dik genoeg zou zijn om de Elfstedentocht te houden. Het ijs moest minimaal 15 centimeter dik zijn voordat de tour kon worden aangekondigd, en het moest binnen 48 uur na de aankondiging worden gehouden.
Het was een grote eer om een startbewijs te krijgen en mee te mogen doen aan de Elfstedentocht, niet iedereen kon die krijgen. Nu was het zo dat Nederland een jonge prins had en sinds hij van zijn grootvader het verhaal over de meest memorabele Elfstedentocht in 1963 hoorde, was hij vastbesloten om ooit mee te doen. Hij vroeg zijn grootvader keer op keer om hem het verhaal over de “hel van 63” te vertellen. De gruwelijke tocht werd zo genoemd vanwege het extreme koude weer, de sneeuw en de wind. Slechts 69 van de 10.000 deelnemers konden de tour afmaken en de winnaar werd een nationale held. Veel schaatsers leden aan bevriezing, gebroken ledematen en beschadigde ogen als gevolg van de barre omstandigheden.
Elke kans die hij kreeg, oefende de prins zijn schaatskunsten. Hij schaatste op de binnenbaan, in verre koude landen en zelfs incognito op het natuurijs in het Hollandse landschap. Hij werkte hard en gaf nooit op, ook niet toen de winters warm waren en de Elfstedentocht niet doorging. Vele jaren gingen voorbij en de jongen werd ouder en ouder, maar hij oefende altijd en gaf nooit de hoop op.
Maar toen was er op eens dat ene jaar. Toen de prins op de ochtend van zijn 18e verjaardag wakker werd, opende hij zijn raam en voelde de kilte in de lucht. Hij wist meteen dat dit het jaar was waarop hij had gewacht. Weken van koud weer gingen voorbij en eindelijk werd de Elfstedentocht aangekondigd! En omdat de prins een trouw en actief lid was van de Elfstedentochtvereniging, kreeg hij een startbewijs. Het hart van de prins bonsde van opwinding terwijl hij zich voorbereidde op het grote evenement. Hij trok zijn warmste schaatskleding aan en ging naar de startlijn, klaar om de uitdaging aan te gaan.
Terwijl hij over de bevroren grachten schaatste, voelde de prins zich levend als nooit tevoren. Hij dreef zichzelf tot het uiterste, maar dat vond hij niet erg. Hij moest vele uitdagingen doorstaan en kwam soms op plekken waar het ijs te dun was om op te schaatsen. Dit werden kluun plaatsen genoemd en de schaatsers moesten van het ijs af en op hun schaatsen naar het volgende veilige punt op het ijs lopen.
Dit was zijn droom en hij was vastbesloten om die waar te maken. Eindelijk, na wat voelde als een eeuwigheid, kwam de prins over de finish. Hij was uitgeput, maar hij was ook het gelukkigste dat hij ooit was geweest. Hij had zichzelf en de wereld bewezen dat alles mogelijk was als je je zinnen erop zette. Hij had incognito geschaatst, maar openbaarde zich aan de finish. Het publiek was dol enthousiast en erg trots op hun toekomstige koning.
Na het jaar dat de prins had meegedaan, werd de tour nog maar één keer gehouden. Het is 25 jaar geleden sinds de laatste Elfstedentocht.
Om de pijn te verzachten dat ze al zoveel jaren geen Elfstedentocht meer hebben, doen veel Nederlandse schaatsers jaarlijks mee aan de alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee in Oostenrijk. En ook al is het niet hetzelfde als schaatsen op het natuurijs in Friesland, het is voor hen een manier om de droom van deelname aan de legendarische Elfstedentocht levend te houden.
