Er woonde eens in een klein stadje een jonge jongen genaamd Jim. Jim was slank en bleek, en een paar krukken stond tegen zijn stoel geleund. Zijn pijnlijke voet, verbonden en op een andere stoel gelegd, was het gevolg van een ongelukkig ongeval met een snel rijdende auto.
Op deze specifieke avond was het Halloween, een feest waar alle kinderen dol op waren. Maar voor Jim zou het dit jaar niet hetzelfde als altijd zijn. Hij kon niet samen met de andere kinderen rondrennen, spelletjes spelen en snoep verzamelen. Zelfs zijn moeder was niet thuis, ze werkte op een groot feest dat werd georganiseerd door een rijke familie in hun buurt.
Jim zat helemaal alleen aan zijn tafel, met wat boeken en een spelletje naast hem. Hij pakte een boek, maar legde het al snel opzij. Hij kon zich niet concentreren. Zijn gedachten dwaalden steeds af, terwijl hij zich het grote feest vol gekostumeerde kinderen voorstelde, of het klaslokaal, waar zijn vrienden hun eigen Halloween-feest zouden houden.
Vervolgens probeerde Jim een spelletje te spelen, maar ook dat kon zijn interesse niet wekken. Hoewel zijn vrienden en buren hem niet waren vergeten en hem veel spannende spelletjes hadden gebracht en hem veel brieven hadden geschreven, leek alles vanavond saai. De spelletjes en letters konden de vreugde van echte Jack-lantaarns en nagebootste geesten gewoon niet vervangen.
Jim voelde de eenzaamheid binnensluipen, leunde achterover in zijn stoel, sloot zijn ogen en wenste dat hij kon slapen. Als hij kon slapen, zou Halloween eerder voorbijgaan en zou hij zich niet zo eenzaam meer voelen. Maar hoe hij het ook probeerde, hij kon niet in slaap vallen. Elke tik van de klok echode in zijn oren.
Plotseling verbrak het geluid van voetstappen buiten de stilte. Jim ging met een schok rechtop zitten. Wie zou het kunnen zijn? Er kwam nooit iemand ‘s avonds op bezoek, en zijn moeder kon nog niet thuis zijn. Zijn hart bonkte terwijl hij naar de deur keek, half bang en half nieuwsgierig.
Plots vloog de deur open en kwam een stroom kinderen van zijn school binnen. Sommigen droegen grappige maskers, sommigen hielden Jack-lantaarns vast, en anderen droegen manden met appels en grote papieren zakken.
“Jij kon niet naar het feest komen, Jim,” zeiden ze met een stemmen vol opwinding. “Dus brengen we het feest naar jou! Nu zullen we allemaal samen een mooie tijd hebben.”
De kamer vulde zich met luid gelach en vrolijk geklets terwijl de kinderen hun lekkers uitpakten. Deze Halloween bleek een stuk spannender en leuker te zijn dan Jim had gedacht. Ondanks zijn situatie besefte hij dat hij nooit echt alleen was. Zijn vrienden waren er om vreugde mee te delen en een gevoel van saamhorigheid te brengen, zelfs op de engste nacht van het jaar.
En zo ging Halloween snel en gelukkig voorbij voor onze dappere kleine Jim.
