Er was eens een kleine jongen die Jantje heette. Elke dag, als hij naar school liep, keek hij altijd naar de lucht en zag de wolken voorbij drijven. Hij was gefascineerd door de vormen die de wolken aannamen, en stelde zich er vaak verschillende dieren en karakters in voor. Maar hij lette nooit op waar hij heen ging, dus noemde iedereen hem “Jantje Hoofd-in-de-Wolken”.
Op een dag, terwijl hij liep en naar de lucht staarde, rende een hondje voor hem uit maar Jantje zag het niet. Hij botste tegen de hond en ze vielen allebei op de grond. De hond blafte van verbazing en Jantje schaafde zijn knie. De andere kinderen lachten en plaagden hem en noemden hem alweer “Jantje Hoofd-in-de-Wolken”. Jantje schaamde zich, en beloofde meer aandacht te schenken aan waar hij liep.
Maar het was moeilijk voor Jantje om zijn gewoonte, om naar de lucht te kijken, te doorbreken. Hij hield van het gevoel naar een andere wereld te worden getransporteerd, als hij naar de wolken keek. En dus merkte hij dat hij de volgende keer dat hij langs een rivier liep, opnieuw naar de lucht staarde en de zwaluwen zag vliegen. Hij was zo gefocust op het kijken naar hen dat hij niet merkte dat hij dichtbij de rand van de rivier kwam.
Hij viel per ongeluk in het water en moest om hulp roepen, twee mannen met stokken redden hem uit het water. Hij was drijfnat en verloor zijn schoolschrift. Zelfs de vissen kwamen terug om hem te bespotten.
Jantje schaamde zich deze keer nog meer. Hij besefte dat hoewel het leuk was om naar de wolken en de vogels te kijken, het belangrijk was om aandacht te besteden aan de wereld om hem heen.
