Mijn lieve Susie Clemens,
Ik heb alle brieven ontvangen en gelezen die jij en je kleine zusje mij hebben geschreven… Ik kan de houterige, maar fantastische letters van jou en je kleine zusje zonder enige moeite lezen. Maar ik had problemen met de brieven die je dicteerde aan je moeder en de kindermeisjes, want ik ben een buitenlander en kan het Engelse schrift niet goed lezen. Je zult merken dat ik geen fouten heb gemaakt met de dingen die jij en de kleine in jullie eigen brieven vroegen – ik ging om middernacht door je schoorsteen toen je sliep en bracht ze allemaal zelf – en gaf jullie allebei een klein kusje… Maar…er waren… een of twee kleine bestellingen die ik niet kon uitvoeren omdat de voorraad op was…
Er stonden een paar woorden in de brief van je moeder waarvan ik dacht dat het ‘een koffer vol poppenkleertjes’ betekende. Klopt dat? Ik zal vanochtend rond negen uur bij de keukendeur aanbellen om te informeren. Maar ik mag niemand zien en ik mag met niemand praten behalve met jou. Als de keukendeurbel gaat, moet George geblinddoekt worden en naar de deur gestuurd worden. Je moet tegen George zeggen dat hij op zijn tenen moet lopen en niet moet praten, anders zal hij er op een dag niet meer zijn. Dan moet je naar de kinderkamer gaan en op een stoel of op het bed van het kindermeisje gaan staan en je oor tegen de spreekbuis houden die naar de keuken leidt en als ik er doorheen fluit, moet je in de buis spreken en zeggen: “Welkom, Kerstman!” Dan zal ik vragen of het een koffer vol poppenkleertjes was die je had besteld of niet. Als je zegt dat dit zo is, zal ik je vragen welke kleur je wilt dat de koffer heeft… en dan moet je mij alles tot in detail vertellen wat je in in het koffertje wilt hebben. Als ik dan zeg: ‘Tot ziens en een vrolijk kerstfeest tegen mijn kleine Susy Clemens’, moet jij zeggen: ‘Tot ziens, goede oude Kerstman, ik dank je heel hartelijk.’ Dan moet je naar de bibliotheek gaan en George alle deuren laten sluiten die toegang geven tot de grote zaal, en iedereen moet een tijdje stil blijven.
Ik zal naar de maan gaan en die dingen halen en na een paar minuten zal ik door de schoorsteen naar beneden komen die hoort bij de open haard die in de hal staat – als je een koffer wilt tenminste – omdat ik zoiets niet door de schoorsteen kan krijgen van de kinderkamer. Als ik sneeuw in de gang laat liggen, moet je tegen George zeggen dat hij die in de open haard moet vegen, want voor zulke dingen heb ik geen tijd. George mag geen bezem gebruiken, maar een doek – anders zal hij op een dag er niet meer zijn… Als mijn laars een vlek op het marmer achterlaat, mag George hem niet wegvegen. Laat het daar altijd liggen ter herinnering aan mijn bezoek; en elke keer dat je ernaar kijkt of het aan iemand laat zien, moet het je eraan laten herinneren een braaf meisje te zijn. Wanneer je stout bent en iemand wijst naar het teken dat de laars van de goede oude Kerstman op het marmer heeft gemaakt, wat zul je dan zeggen, kleine lieve meid?
Tot ziens en tot over een paar minuten, wanneer ik naar de wereld kom en aanbel in de keuken.
Je liefdevolle Kerstman
Die mensen ook weleens noemen:
“De man in de maan”
