Er was eens, in een land hier ver, ver vandaan, een kleine dinosaurus met heldere, kleurrijke veren. Zijn naam was Dino en hij woonde in een weelderig, groen bos met al zijn dierenvrienden.
Dino was een vrolijke kleine dinosaurus, maar hij had geen dinosaurus vrienden. Hij werd vaak geplaagd door de andere dinosaurussen vanwege zijn felle veren. Ze noemden hem namen als ‘Pauw’ en ‘Papegaai’ en ze lachten hem altijd uit omdat hij anders was. Dus bracht hij het grootste deel van zijn tijd alleen of met andere dieren door.
Maar Dino liet zich niet afschrikken door het geplaag. Hij wist dat hij speciaal was, en hij hield van zijn veren zoals ze waren. Sterker nog, hij was erg trots op ze!
Op een dag begon een groep gemene dinosaurussen Dino te plagen en probeerden zijn veren uit te trekken. Maar Dino wilde niet vechten. Hij wilde gewoon met iedereen bevriend zijn.
Dus rende hij weg van de gemene dinosaurussen en vond een prachtige weide vol bloemen. Terwijl hij rende, trokken zijn heldere veren de aandacht van een groep vriendelijke dinosaurussen die in de wei woonden.
Deze dinosaurussen waren vriendelijk en gastvrij, en ze hielden van Dino’s heldere veren. Ze vroegen hem om bij hen te blijven en hun vriend te zijn, en Dino stemde daar graag mee in.
Vanaf dat moment leefde Dino gelukkig in de wei met zijn nieuwe vrienden en hoefde hij zich nooit meer zorgen te maken dat hij geplaagd zou worden. Hij pronkte graag met zijn heldere veren en gebruikte ze om prachtige kunst te maken.
En de moraal van het verhaal is: het is oké om anders te zijn en trots te zijn op wie je bent. Omring jezelf gewoon met vrienden die je accepteren en van je houden zoals je bent.
