Er was eens een Kat die zo waakzaam was, dat een muis nauwelijks de punt van zijn snorharen durfde te laten zien, uit angst om levend te worden opgegeten. Die Kat leek overal tegelijk te zijn, klaar om met zijn klauwen toe te slaan.
Uiteindelijk bleven de muizen zo dicht bij hun holen, dat de Kat in zag dat hij zijn verstand goed moest gebruiken om een muis te vangen. Dus op een dag klom hij op een plank en ging eraan hangen, met zijn kop naar beneden, alsof hij dood was opgehangen. Daarbij bleef hij hangen door zich met één poot aan een paar touwen vast te klampen.
Toen de muizen naar buiten gluurden en hem in die positie zagen, dachten ze dat hij daar was opgehangen als straf voor kattenkwaad. Eerst staken ze heel schuchter hun kop naar buiten en snuffelden voorzichtig rond. Maar toen er niets bewoog, dromden ze allemaal vrolijk naar buiten om de dood van de Kat te vieren.
Op dat moment liet de Kat los en voordat de muizen van hun verbazing bekomen waren, had hij een einde aan drie of vier muizen gemaakt….
Nu bleven de muizen nog vaker thuis dan ooit. Maar de Kat, die nog steeds zin had in een lekkere muis, kende meer trucjes dan één. Hij rolde zich in het meel totdat hij helemaal bedekt was, ging vervolgens plat in de meelbak liggen, en hield één oog open om de muizen te zien.
En ja hoor, de muizen begonnen al snel weer naar buiten te komen. Voor de Kat was het bijna alsof hij al een mollige jonge muis in zijn klauwen had, toen opeens een oude Rat, die veel ervaring had met katten, en zelfs daardoor een deel van zijn staart had verloren, rechtop ging zitten en naar buiten keek. Hij zat op veilige afstand, in een gat in de muur waar hij woonde.
“Pas, op! Wees voorzichtig!” riep hij. “Dat mag dan zogenaamd een berg meel zijn, maar volgens mij lijkt het heel erg op de Kat. Wat het ook is, het is het verstandigst om op veilige afstand te blijven.”
