Er was eens, in een koud en besneeuwd land, een groep jonge vrienden die niets liever deden dan ijshockey spelen. Ze woonden in een klein dorpje in de bergen en elke dag na school haastten ze zich naar de ijsbaan om hun vaardigheden te oefenen. Ze speelden al samen sinds ze nog maar kleine kinderen waren en ze vormden een geweldig team.
De leider van de groep was een dappere en vastberaden jongen genaamd Sebastiaan. Hij was de aanvoerder van hun team en hij zorgde er altijd voor dat iedereen plezier had en hard werkte. Hij bedacht oefeningen voor iedereen om hun stick- en schietvaardigheden te oefenen. Ze deden snelheidswedstrijden en oefenden remmen en toespelen van de puck.
Op een dag hoorden de vrienden over een groot ijshockeytoernooi dat in de stad werd gehouden. Ze wisten dat dit hun kans was om iedereen te laten zien hoe goed ze waren, dus besloten ze mee te doen aan de wedstrijd.
Het toernooi was zwaar en de vrienden werkten hard om elke wedstrijd te winnen. Ze schaatsten sneller en passeerden de puck beter dan wie dan ook, en al snel bevonden ze zich in de finale.
De laatste wedstrijd was tegen het beste team van de hele competitie en de vrienden wisten dat het een zware strijd zou worden. Maar daar lieten ze zich niet door tegenhouden. Ze hadden het hele seizoen hard gewerkt en waren vastbesloten om alles te geven.
De koude winterlucht was bijtend toen de groep vrienden het ijs op stapte.
De wedstrijd begon en al snel werd duidelijk dat dit een spannende wedstrijd zou worden. Beide ploegen waren aan elkaar gewaagd en de wedstrijd bleef de eerste twee periodes puntloos. De vrienden raakten gefrustreerd en boos. Ze gaven alles, maar het lukte ze maar niet om de puck in het net te krijgen.
Maar hun aanvoerder, Sebastiaan, herinnerde hen eraan positief en zelfverzekerd te blijven. Hij vertelde hen dat ze de vaardigheden en de vastberadenheid hadden om te winnen, en dat ze gewoon vooruit moesten blijven gaan.
Geïnspireerd door de woorden van hun aanvoerder verdubbelden de vrienden hun inspanningen. Ze speelden met hart en ziel, joegen de puck over het ijs en schoten schot na schot op doel. En tot slot, in de laatste paar minuten van de wedstrijd, slaagde een van hun teamgenoten erin de puck langs de doelverdediger van de tegenstander te krijgen. Ze speelden met heel hun hart en ziel, en uiteindelijk kwamen ze als winnaar tevoorschijn.
De vrienden barstten los in feestvreugde, omhelsden elkaar en sprongen op en neer op het ijs. Ze hadden het gedaan!
Het publiek ging uit zijn dak toen de vrienden de trofee hoog boven hun hoofden tilden. Ze hadden bewezen dat ze het beste ijshockeyteam van het land waren, en ze waren vervuld van vreugde en trots.
En vanaf die dag stonden de vrienden bekend als de kampioenen van het ijshockeytoernooi, en ze bleven nog vele jaren samen spelen en plezier maken. En Sebastiaan? Hij werd opgemerkt door een scout en werd een van ‘s werelds meest bekende en beste ijshockeyspelers.