Er was eens een hond, genaamd Max. Max was een vrolijke pup die niets liever deed dan knuffelen met zijn familie, spelen met zijn speelgoed, lange wandelingen maken en snuffelen aan alles wat hij zag. Maar naarmate de tijd verstreek, merkte Max dat zijn familie steeds meer tijd doorbracht achter hun computers, starend naar schermen en tikkend op toetsenborden.
In eerste instantie dacht Max er niet veel van. Hij was immers een hond en hij begreep het belang niet van de dingen die zijn familie aan het doen was. Alles wat hij wist was dat hij tijd met hen wilde doorbrengen, maar ze leken te druk voor hem te zijn.
Op een dag had Max er genoeg van. Hij besloot dat als zijn familie geen aandacht aan hem zou schenken, hij hun aandacht zelf wel zou krijgen. Dus begon hij dingen kapot te maken in huis. Hij gooide vaasjes om, knaagde aan schoenen en scheurde zelfs een paar kussens aan stukken.
In het begin was zijn familie boos op hem. Ze berispten hem en zeiden dat hij moest stoppen, maar Max luisterde niet. Hij was vastbesloten om hun aandacht te krijgen, ook al betekende dat, dat hij in de problemen zou komen.
Maar na verloop van tijd begon de familie van Max de dingen vanuit zijn perspectief te zien. Ze realiseerden zich dat ze zo gefocust waren geweest op hun werk en hun schermen dat ze waren vergeten wat echt belangrijk was in het leven: tijd doorbrengen met de mensen (en honden) die ze lief hebben.
Met deze nieuwe inzichten begon de familie van Max veranderingen aan te brengen. Ze begonnen meer tijd buiten door te brengen, wandelingen te maken en met Max te spelen. Ze namen hem zelfs vaker mee naar het park, waar hij naar hartelust kon rennen en snuffelen.
Uiteindelijk had het ondeugende gedrag van Max zijn familie geholpen in te zien dat hun gedrag moest veranderen. Ze waren hem dankbaar dat hij hun had laten zien hoe belangrijk het is om tijd door te brengen met de mensen en dieren die ze liefhebben, en ze beloofden dat hun werk nooit meer hun geluk in de weg zou staan.