Er was eens, diep in het hart van de jungle, een eng kriebelbeestje genaamd Kakkerlak. Hij was er al sinds de dinosaurussen over de aarde zwierven, en hij had alles gezien. Vanaf de geboorte van de eerste bloemen tot de opkomst en ondergang van de grote rijken was Kakkerlak er geweest, in de schaduw voortsnellend en kijkend hoe alles zich ontvouwde. Hij hield ervan over om de grond te rennen, op zoek naar voedsel en beschutting tussen de bladeren en gevallen takken.
Kakkerlak was een sterk diertje, in staat om de zwaarste omstandigheden te overleven. Hij kon maanden zonder voedsel of water, was bestand tegen de meest giftige chemicaliën en had geen last van extreme temperaturen. Hij was de ultieme overlever en niets kon hem neerhalen. Hoewel hij wel had moeten leren roofdieren zoals vogels en hagedissen te ontwijken, had hij dat altijd met succes gedaan.
Maar ondanks zijn veerkracht was Kakkerlak eenzaam. Hij had al zijn verwanten overleefd en was de laatste van zijn soort. Hij had niemand om zijn verhalen mee te delen, niemand die naar zijn verhalen uit het verleden kon luisteren.
Op een dag, tijdens het verkennen van een donkere en vochtige grot, stuitte Kakkerlak op een vreemd wezen. Het was klein en delicaat, met zachte, doorschijnende vleugels. Het was een mot en het was het eerste levende wezen dat Kakkerlak in tijden had gezien.
Dolblij begon Kakkerlak een gesprek met de mot, en al snel werden de twee dikke vrienden. Kakkerlak deelde zijn verhalen uit het verleden met de mot en de mot luisterde verwonderd. Voor het eerst sinds eeuwen had Kakkerlak iemand om zijn herinneringen mee te delen.
Naarmate de jaren verstreken, verkenden Kakkerlak en de mot samen de wereld en kwamen ze allerlei vreemde en wonderlijke wezens tegen. Ze zagen de opkomst van weer een groot rijk en keken toe terwijl ze grote steden bouwden en de jungle afbraken. Ze waren getuige van de geboorte van de industriële revolutie en het begin van het nucleaire tijdperk. Ze verhuisden samen van de jungle naar de stad en leefden gelukkig in een vochtige, donkere kelder. Ze overleefden aanvallen van schreeuwende oude vrouwtjes met spuitbussen stinkende damp en van professionele ongediertebestrijding. Niets kon hen breken.
Maar ze waren een beetje verdrietig dat niemand besefte hoe geweldig ze waren. Ondanks hun reputatie als vies en door ziekten geteisterd ongedierte, spelen kakkerlakken een belangrijke rol in hun ecosysteem als afbrekers, waarbij ze dood plantaardig en dierlijk materiaal afbreken. Motten zijn ook belangrijk als bestuivers, omdat motten ‘s nachts erop uitgaan wanneer veel andere bestuivende dieren diep in slaap zijn.
Maar door dit alles heen bleven Kakkerlak en de mot beste vrienden, en hun band werd elk jaar alleen maar sterker.
Uiteindelijk, toen de tijd van de mot ten einde liep, stond Kakkerlak naast hem en keek toe terwijl zijn dierbare vriend zijn laatste adem uitblies. En terwijl hij de schaduw in snelde, kon Kakkerlak niet anders dan een gevoel van dankbaarheid voelen. Want uiteindelijk was het zijn vriendschap met de mot die zijn lange, eenzame leven zin had gegeven.
