Er was eens een meisje genaamd Noa die meer van cheerleading hield dan van wat dan ook. Ze besteedde al haar vrije tijd aan het oefenen en perfectioneren van haar routines met haar team. Noa was een natuurlijk talent – ze had gratie, atletisch vermogen en een stralende glimlach die een kamer kon verlichten. Ze was erg getalenteerd en had al een studiebeurs in de wacht gesleept.
Tijdens de zomervakantie, toen ze aan het oefenen was in het plaatselijke park, viel Noa hard en brak haar nek. Ze werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht en lag wekenlang in coma. Toen ze eindelijk wakker werd, vond Noa het verschrikkelijk toen ze ontdekte dat ze vanaf de schouders verlamd was. Ze kon haar handen niet eens bewegen.
Noa was diepbedroefd. Ze rouwde om haar oude leven en de dingen die ze vroeger kon doen. Maar ondanks haar verdriet weigerde Noa op te geven. Ze was vastbesloten om beter te worden en een manier te vinden om een volwaardig, zinvol leven te leiden.
Dus begon Noa hard te trainen. Ze werkte samen met fysiotherapeuten en coaches om kracht en onafhankelijkheid op te bouwen. Ze verraste iedereen met haar inzet en positieve instelling. Noa klaagde nooit en gaf nooit op, zelfs niet als het moeilijk werd.
Naarmate ze vorderde, verbaasde Noa haar coaches met haar vooruitgang. Ze werd elke dag sterker en gezonder. Uiteindelijk voelde Noa zich klaar om opnieuw auditie te doen voor het cheerleadingteam. Tot haar grote vreugde mocht ze weer bij het team!
Noa vond het geweldig om weer deel uit te maken van het team en ze werkte nog harder om te bewijzen dat ze net zo getalenteerd was als altijd. Ze inspireerde haar teamgenoten met haar vastberadenheid en positieve instelling, en ze werden allemaal goede vrienden.
Natuurlijk had Noa nog steeds slechte dagen waarin ze haar oude vaardigheden en leven miste. Maar ze had een nieuwe gemeenschap van ondersteunende vrienden gevonden die haar altijd wisten op te vrolijken. Noa was een sterke vrouw en ze was klaar om de wereld te laten zien wat ze allemaal kon bereiken!
