Ik hoop dat sommige kinderen die dit verhaal lezen, zullen zeggen: “Ik vind het niet eerlijk om te zeggen dat kinderen niet goed kunnen kijken en niks weten. Ik weet dat ik wel goed kijk. Ik heb al die dingen gezien die mevrouw Dana langs dat landweggetje zag, en misschien, zoals sommigen eraan toevoegen, nog veel meer ook. Ik ken alle verschillende bloemen van gezicht, en weet de zonnige plekken waar de eerste bloemen naar boven komen. Ik weet waar veel vogels hun nesten bouwen, en hoe hun verschillende eieren gemarkeerd en gekleurd zijn.
Vaak ga ik naar de kleine poel in het bos waar ze komen baden. Ik weet hoe de rupsen zich in bladeren wikkelen en er later prachtige vlinders uit komen. Ik heb in de holte van de boom gekeken waar de rode eekhoorn zijn gezin grootbrengt; en ik heb gezien hoe de mooie groene sabelsprinkhaan zijn vleugels langs zijn zijkanten schraapt en het geluid maakt: ‘tjsirp, tjsirp’, en o, zoveel meer dingen dat ik geen tijd heb om ze allemaal te vertellen.”
Ah! En zo is het ook! Een kind dat zijn ogen echt kan gebruiken, kan zoveel zien, zoveel prachtige dingen!
Daarom maak ik me er zorgen over dat hij of zij, door niet goed te kijken, de openbaringen die alleen het kind opvalt, zal missen.
Het lijkt alsof de bossen en velden meer zin hebben om hun verhalen te vertellen, hun geheimen te fluisteren, aan kinderen dan aan volwassenen. Als mensen pas leren hun ogen en oren te gebruiken als ze volwassen zijn, denk ik dat ze bijna nooit precies dezelfde verhalen zullen lezen, bijna nooit nog naar zulke prachtige geheimen zullen luisteren, als wanneer ze begonnen waren te kijken en te luisteren toen ze klein waren, als kinderen.
Als er nu feeën peetmoeders zouden komen, zoals de verhalen ons vertellen dat ze dat ooit deden, zoals naar de doop van onze kleintjes, en de geschenken zouden aanbieden waaruit de ouders mochten kiezen, dan lijkt het mij een van de verstandigste keuzes om de kracht van echt te zien te kiezen.
En dus als ik jullie kinderen vraag, nu jullie je lesboeken vele weken aan de kant zullen leggen, om deze vakantie één les te leren – en dat is om echt te leren zien – dan vraag ik jullie om iets te doen dat jullie leven veel gelukkiger zal maken. Gelukkiger dan dat je deze les nooit geleerd zou hebben!
