De Watersnoodramp van 1953, ook wel bekend als alleen de Watersnoodramp, vond plaats op 31 januari 1953 in Nederland. Het werd veroorzaakt door een zware storm die het land trof, waardoor op meerdere plaatsen de dijken doorbraken.
De stormvloed zorgde, in combinatie met hoogwater, voor overstromingen in grote delen van Nederland, waarbij de provincies Zeeland, Zuid-Holland en Noord-Brabant het zwaarst werden getroffen. Het water steeg tot bijna 6 meter boven zeeniveau. De impact was enorm, aangezien een groot deel van Nederland onder de zeespiegel ligt.
Vanwege het tijdstip van de ramp, late avond en nacht, werden de waarschuwingen niet op tijd ontvangen omdat radiostations en weerstations alleen overdag werkten. Dit betekende dat mensen zich niet konden voorbereiden op de overstroming. Ander probleem was dat veel overheids- en hulpdiensten gesloten waren omdat het op een zaterdag gebeurde. Daarnaast waren door de overstroming veel telefoonnetwerken ontregeld en verliep de communicatie moeizaam. Het dodental was 1.835 mensen en nog veel meer raakten gewond. De overstroming veroorzaakte ook grote schade aan eigendommen, infrastructuur en landbouw.
Veel buurlanden stuurden hulp. Ze hielpen met het redden van mensen van daken, het bergen van lichamen en het inzamelen van donaties.
De ramp was voor de Nederlandse regering aanleiding om de Deltawerken te starten, een ambitieus project om het land te beschermen tegen toekomstige overstromingen. Het project omvatte de bouw van dammen, stormvloedkeringen en andere maatregelen als bescherming tegen overstromingen, die eind jaren negentig werden voltooid. Het project wordt algemeen als een succes beschouwd en Nederland is tegenwoordig veel beter voorbereid op mogelijke overstromingen.
De ramp had ook een diepgaand effect op de Nederlandse samenleving en cultuur, waarbij de herinnering aan de overstroming van generatie op generatie werd doorgegeven. Er zijn veel liedjes, boeken en films gemaakt over de overstroming en de ramp wordt nog elk jaar, op 31 januari, herdacht.
