Een vos die in de val was gelokt, slaagde er eindelijk in om, na veel pijnlijk trekken, weg te komen. Maar hij moest zijn mooie pluizige staart achterlaten.
Lange tijd bleef hij uit de buurt van de andere vossen, want hij wist heel goed dat ze hem allemaal zouden uitlachen en grappen zouden maken en ook achter zijn rug om hem zouden lachen. Maar het was moeilijk voor hem om alleen te leven, en eindelijk bedacht hij een plan dat hem misschien uit zijn problemen zou helpen.
Hij belegde een bijeenkomst van alle vossen en zei dat hij de stam iets belangrijks te vertellen had.
Toen ze allemaal bij elkaar waren, stond de Vos zonder Staart op en hield een lange toespraak over de vossen die schade hadden opgelopen vanwege hun staart.
Een vos was door honden gevangen toen zijn staart verstrikt was geraakt in de heg. Hij had niet snel genoeg kunnen rennen door het gewicht van zijn staart. Bovendien was het algemeen bekend, zei hij, dat mannen alleen op vossen jagen om hun staart, die ze dan afsnijden als buit van de jacht. Met zo’n bewijs van het gevaar en de nutteloosheid van het hebben van een staart, zei Meester Vos, zou hij elke vos aanraden om hem af te knippen, als hij leven en veiligheid op prijs stelde.
Toen hij klaar was met praten, stond een oude vos op en zei glimlachend:
“Meneer Vos, draai u alstublieft even om, dan krijgt u uw antwoord.”
Toen de arme Vos zonder Staart zich omdraaide, barstte er zo’n storm van gelach en gejoel los, dat hij zag hoe nutteloos het was om nog langer te proberen de vossen over te halen afstand te doen van hun staarten.
