Er was eens een kleine meid, genaamd Mia. Ze was een peuter en hield ervan om zich te verkleden en te doen alsof ze een prinses was. Ze gebruikte haar potje dan vaak als een troon. Ze hield ervan om erop te zitten en voelde zich dan een grote meid.
Op een dag besloten Mia’s ouders dat het tijd was voor haar om te beginnen met zindelijkheidstraining. Ze legden haar uit dat ze het potje of het grote toilet moest gebruiken om te plassen en poepen.
Maar Mia gebruikte haar potje als een troon, dus daar wilde ze niet in plassen of poepen. Daarom wilde ze het grote toilet proberen. Ze ging op de bril zitten en probeerde te gaan, maar toen merkte ze dat haar voeten niet op de grond stonden. Dit vond ze maar eng en zo lukte het echt niet.
Haar ouders zagen dat ze het moeilijk had en besloten haar te helpen. Ze zetten een klein krukje voor het toilet zodat Mia’s voeten niet in de lucht bungelden en ze ook zelf op het toilet kon klimmen.
Dit hielp Mia, maar het was nog steeds een beetje moeilijk voor haar om naar het toilet te gaan. Ze moest hard persen om de poep eruit te krijgen en het deed een beetje pijn. Maar haar ouders zongen een speciaal poep-liedje om haar te helpen ontspannen. En langzaam maar zeker kwam de poep eruit.
Mia was erg trots op zichzelf dat ze het grote toilet gebruikte. Maar toen ze van het toilet afstapte, poepte ze per ongeluk nog een beetje meer en het kwam op de vloer terecht. Ze voelde zich een beetje verdrietig en beschaamd, maar haar ouders vertelden haar dat het oké was. Ze legden uit dat ongelukjes gewoon deel uitmaken van het leren hoe je naar het toilet gaat en dat ze het heel goed deed.
In de daaropvolgende weken bleven Mia en haar ouders het samen proberen. Elke keer als ze naar het toilet moest, moedigden haar ouders haar aan om het grote toilet te gebruiken. En elke keer ging het een beetje beter.
Er waren nog steeds momenten dat Mia per ongeluk in haar onderbroek plaste of op de vloer poepte. Dat was frustrerend, maar haar ouders werden nooit boos op haar. Ze bleven haar aanmoedigen en herinnerden haar eraan dat ze het heel goed deed.
En uiteindelijk, na nog een paar weken, begon Mia zelf naar het toilet te gaan zonder ongelukjes. Ze was zo trots op zichzelf en haar ouders ook. Ze hadden allemaal geleerd dat je, met geduld en oefening, alles kan bereiken.
