Er was eens een sluwe, vastberaden en intelligente vos die in een bos, ver weg, woonde. Deze vos stond in het hele bos bekend om zijn jachtvaardigheden en zijn serieuze houding. Andere dieren waren een beetje bang voor de vos, maar de vos vond het wel leuk zo.
De vos had een stiekem pleziertje dat hij verborgen hield voor alle andere dieren. Aan het begin van de winter, toen de eerste sneeuw in het bos viel, vormden zich grote ijspegels van gesmolten sneeuw die weer bevroor. Hierdoor veranderde het bos in een groot ijsglijbaan-park.
De vos hield ervan om van deze ijspegels af te glijden en in de sneeuw te spelen, maar hij zorgde er altijd voor dat hij dit deed wanneer de andere dieren sliepen. Hij wilde niet dat iemand wist dat hij plezier had.
Op een dag zag een kleine eekhoorn de vos echter plezier hebben in de sneeuw. De eekhoorn was zo verbaasd dat hij terug rende naar de andere dieren en hen alles vertelde.
Vanaf dat moment veranderde de houding van de vos. Hij realiseerde zich dat het geen zin had om altijd stoer en serieus te zijn, en hij begon plezier te maken en te genieten samen met de andere bosdieren.
De vos werd een veel gelukkiger dier, en hij werd niet meer gevreesd door de andere dieren in het bos. Hij leerde dat het net zo belangrijk is om plezier te hebben en van het leven te genieten, als een goede jager te zijn. En hij was de kleine eekhoorn dankbaar dat hij hem dat liet zien.
