Op de bovenste verdieping van een oud, maar charmant flatgebouw, woonde een klein meisje genaamd Liesje. Ze had grote, nieuwsgierige ogen en een glimlach die nooit leek te verdwijnen. Liesje vond het heerlijk om naar de brievenbus te gaan, niet alleen om de post op te halen, maar vooral om de bijzondere mensen in haar flatgebouw te ontmoeten.
Op de eerste verdieping woonde meneer Klaas, een echte clown. Hij had altijd een rode neus op en maakte de prachtigste ballondieren. “Hé Liesje, wil je een ballonhondje?” vroeg hij dan met een giechel. Liesje vond meneer Klaas fantastisch.
Een verdieping hoger woonde mevrouw Van der Plas met haar 10 kleine hondjes. Ze blaften en renden, en elk had een eigen karakter. “Ze lijken wel een beetje op ons mensen,” glimlachte mevrouw Van der Plas, terwijl ze een puppy optilde.
Daarnaast woonde het Grote Gezin, met vijf kinderen, drie katten, een hamster en de vriendelijkste ouders die je je maar kunt voorstellen. Het was altijd een drukte van belang, maar Liesje voelde zich er altijd welkom.
En dan was er nog Tim, een stille jongen die alleen met zijn moeder woonde. Hij las graag boeken en keek vaak uit het raam. Liesje en Tim werden langzaamaan vrienden, en ze ontdekten dat ze veel gemeen hadden, ondanks hun verschillen.
De dagen gleden voorbij in de kleurrijke flat, en elke verdieping had zijn eigen verhalen en geheimen. Liesje leerde dat iedereen uniek was en dat dit de flat zo’n speciale plek maakte om te wonen.
Op een dag besloot ze al deze prachtige mensen te tekenen in haar schetsboek. Ze tekende de lach van meneer Klaas, de kwispelende staartjes van de hondjes, het Grote Gezin aan de eettafel, en Tim met zijn favoriete boek. Ze hing haar tekening op in het portiek, wat kreeg ze veel complimenten!
“Iedereen is zo verschillend, en dat maakt onze flat zo interessant,” vertelde Liesje aan haar moeder.
Haar moeder knikte en zei: “Ja, liefje, net als de kleuren van de regenboog maken de verschillen in mensen het leven mooi en kleurrijk. Vergeet nooit om iedereen te waarderen om wie ze zijn.”
En dat deed Liesje.
