Er was eens een jongetje dat Anthony heette. Anthony had een groot probleem: hij was bang om naar de kapper te gaan. Hij hield niet van het geluid van de schaar en hij was bang dat de kapper zijn haar te kort zou knippen.
Anthony’s ouders probeerden met hem te praten over het probleem, maar hij wilde niet luisteren. Dus besloten ze zijn haar maar te laten groeien.
In het begin was Anthony’s lange haar leuk. Hij kon verstoppertje spelen, zijn haar gebruikte hij dan als gordijn om zich achter te verstoppen. Maar naarmate zijn haar langer en langer werd, begon het in de weg te zitten. Anthony kon niets meer zien en hij struikelde voortdurend over zijn haar.
Op een dag hadden Anthony’s ouders er genoeg van. Ze besloten dat het tijd was voor Anthony om naar de kapper te gaan, of hij het nu leuk vond of niet. Maar ze wisten dat Anthony niet zou gaan als hij wist waar ze heen gingen, dus bedachten ze een plan.
Ze vertelden Anthony dat ze naar de speeltuin gingen en Anthony was zo enthousiast dat hij niet merkte dat ze eigenlijk naar de kapper gingen. Toen ze daar aankwamen, nam de kapper Anthony mee naar de stoel en begon heel stil zijn haar te knippen.
Anthony had het eerst niet in de gaten, maar toen de kapper het haar dat voor zijn gezicht hing, begon te knippen, werd hij heel boos. Hij hield er helemaal niet van om zijn haar te laten knippen en hij begreep niet waarom zijn ouders hem hadden bedrogen.
Maar toen gebeurde er iets. Toen de kapper klaar was met het knippen van Anthonys haar en het haar dat voor zijn gezicht hing weghaalde, kon Anthony weer zien! Hij was verbaasd hoeveel beter hij de wereld om hem heen kon zien. En hij was blij dat hij niet langer over zijn haar hoefde te struikelen.
De kapper gaf hem een lekker snoepje en hij glimlachte en bedankte haar. Anthony besloot vanaf dat moment zonder moeite naar de kapper te gaan. Hij realiseerde zich dat het toch niet zo erg was en dat een knipbeurt hem een schoon, gelukkig en vrij gevoel kon geven.
