Er waren eens, in een prachtige tuin vol kleuren, mooie bloemen met een geheim. Zij wisten namelijk precies hoe ze groeiden en deelden hun kennis graag met de nieuwsgierige kinderen die de tuin bezochten.
Op een zonnige dag, toen de kinderen tussen de bloemen speelden, zagen ze een klein, fijn stukje puur groen uit de grond gluren. Het strekte zijn armpjes uit naar het oosten en westen, en naar het zuiden en het noorden, alsof het de wereld met een warme omhelzing wilde begroeten.
Elke dag gingen de kinderen naar de tuin om te kijken hoe het met hun nieuwe vriendje ging. Ze merkten dat hij langzaam groter werd en zich beschermend om een kleine, slaperige knop wikkelde. Het kleine groene blaadje leek de knop warm en veilig te houden terwijl hij sluimerde, wachtend op het juiste moment om te ontwaken.
Toen, op een glorieuze ochtend, toen de zon opkwam, dansten de zonnestralen zich een weg naar de slapende knop. Ze fluisterden zachtjes: “Wij zijn de kinderen van de zon, gestuurd om jou wakker te maken, kleintje.” Het kleine blaadje, dat de boodschap van de zonnestralen hoorde, ging wijd open en onthulde het kleine knopje erin.
De knop, nu blootgesteld aan de wereld, begon zijn ogen te openen en nam de schoonheid van de heldere en zonnige hemel in zich op. De bries uit het westen en het zuiden blies zacht en plantte tedere kusjes op de fijne bloemblaadjes van de knop, waardoor deze werd aangemoedigd om te groeien en te bloeien.
Dag na dag werden de bloemblaadjes sterker, levendiger en mooier. De kinderen waren verbaasd over de verandering die vlak voor hun ogen plaatsvond. En tenslotte was de knop veranderd in een prachtige, volgroeide bloem, die nog meer kleur en schoonheid aan de toch al betoverende tuin had toegevoegd.
De kinderen, nu vervuld van verwondering en begrip, hadden het geheim ontdekt van hoe de bloemen groeien.
