Snelle Haas was altijd vlug en snel.
Gezien zijn naam begrijp je dat natuurlijk wel!
Hij kwam overal eerder aan dan Slome Slak.
Die deed, gezien zijn naam begrijp je dat natuurlijk wel (!), alles lekker op zijn gemak.
Ergens een paar dagen te laat?
Dat deed toch niemand kwaad!
Snelle Haas nam ook zijn beslissingen altijd snel.
En als dat niet lukte, sprong hij bijna uit zijn vel.
Slome Slak nam altijd ruim de tijd om na te denken.
Hij bediende niemand meteen op zijn wenken.
Slome Slak en Snelle Haas leken dus echt niet op elkaar,
Maar op een dag vormden ze toch een fantastisch paar.
Er was namelijk iets goed mis in het bos.
Op diverse plekken was er te weinig mos.
Snelle Haas bracht in sneltreinvaart dit slechte nieuws bij alle dieren, want iedereen was dol op het mos.
Ze lagen er altijd lekker op te chillen of gingen met een spelletje Haasje-Over er helemaal op los.
Het mos had alle kleuren groen, soms met een sterretjes-patroon, en het rook heerlijk fris en was warm en zacht.
Precies zoals je van mos verwacht!
Wat moesten de dieren nu zonder het mos?
Het slechte nieuws was werkelijk waar, er waren heel veel kale plekken in het bos.
Het mos hield ook de grond lekker vochtig en bood een gezellig onderdak aan insecten en kleine diertjes en zaadjes ontkiemden er graag.
Te weinig mos was voor het hele bos een ware plaag.
Slome Slak dacht na en zuchtte diep.
Terwijl Snelle Haas steeds maar druk heen en weer liep.
Toen kroop Slome Slak in zijn slakkenhuis en dacht nog dieper na,
Maar Snelle Haas had geen geduld en klopte al snel hard op zijn dak en zei: “Weet je nog wel dat ik voor je deur sta!”
“Laat me alsjeblieft met rust”, zei Slome Slak
En maak ook alsjeblieft geen gaten meer in mijn dak.
Ik moet de oplossing voor dit probleem op mijn gemak uitwerken
Dus jij moet je drukte voor mijn deur echt beperken”
Maar de actie van Snelle Haas had wel degelijk zin.
Hij lichtte echt alle dieren, van groot tot klein, in.
Ze verzamelden zich allemaal voor het huis van Slak.
Die zat nog steeds binnen, lekker op zijn gemak.
Maar toen kwam Slome Slak eindelijk uit zijn huis
En riep heel luid: “Dit is echt niet pluis.
Lieve dieren van het bos
Wij dieren moeten maatregelen nemen voor het mos
De mensen kappen op sommige plekken veel te veel bomen
Vanaf nu moeten wij dieren dat voorkomen
En we moeten ze vragen wat dode boomstammen en takken in het bos te laten
Laten we daar zo snel mogelijk met de mensen over gaan praten.”
Maar Snelle Haas, hij was ook een snelle denker, zei meteen: “Ze kunnen onze dierentaal niet verstaan.”
“Dan,” zei Slome Slak, echt snel voor zijn doen, “moeten we maar op wacht gaan staan.”
En zo regelden ze een dierenwacht,
Zowel voor overdag als in de nacht.
Toen de mensen in het bos kwamen en die hele rij dieren zagen staan,
Dachten ze: “We kunnen daar niet doorheen, laten we maar weer gaan.”
De dieren rolden vervolgens op de kale plekken een mooi groen tapijt uit gemaakt van restjes mos.
En repareerden zo, op hun eigen manier, de kale plekken in het bos.
Slome Slak en Snelle Haas hebben zo samen het mos en het bos gered.
Dit goede nieuws werd zelfs in de dierenkrant gezet!
Slak is nog steeds sloom en Haas is nog steeds snel,
Maar samenwerken kunnen ze wel!
