- Hoofdstuk 1: Sinterklaas is kwijt
- Hoofdstuk 2: De cadeautjesfabriek op de stoomboot
- Hoofdstuk 3: Sinterklaas vertelt waarom alle kinderen cadeautjes krijgen
- Hoofdstuk 4: De Nieuwe Pepernoten Piet
- Hoofdstuk 5: Stoombootinlaaddag
- Hoofdstuk 6: Achterblijf Piet vindt Amerigo
- Hoofdstuk 7: Sinterklaas vertelt de legende van de verdwaalde stoomboot
- Hoofdstuk 8: Grapjes Piet zorgt voor opschudding
- Hoofdstuk 9: De intocht van Sinterklaas
- Hoofdstuk 10: Sinterklaas leest het Grote Boek
- Hoofdstuk 11: Pietengym
- Hoofdstuk 12: Vlog Piet
- Hoofdstuk 13: Cocoladeletters
- Hoofdstuk 14: Sinterklaasavond
- Gratis downloads: PDF & Audioboek
Hoofdstuk 1: Sinterklaas is kwijt
In het kleurrijke land van Sinterklaas en de Pieten waren de voorbereidingen voor het grote feest in volle gang. Dit jaar leek het werk zwaarder dan ooit. Er waren zoveel brieven van kinderen, zoveel wensen en zoveel cadeautjes om in te pakken.
Sinterklaas en zijn trouwe helpers werkten dag en nacht om alles klaar te krijgen. Maar op een dag, slechts een paar weken voor het grote feest, raakte Sinterklaas kwijt!
De Pieten zochten overal, van de bakkerij tot het inpakstation, maar Sinterklaas was nergens te vinden. Alle Speur Pieten gingen hard op zoek. Paniek verspreidde zich snel en de pieten wisten niet wat ze moesten doen.
Ondertussen zat Sinterklaas verdrietig op de stoomboot, kijkend over de eindeloze zee. Hij zuchtte en zei tegen zichzelf: “De werkdruk is me te veel. Al die kinderen, al die cadeautjes. Ik ben een oude man. Ik ben bang dat ik niet alle kindjes blij kan maken dit jaar. En dan maar niemand, want ik hou van alle kinderen.”
De uren gleden voorbij en de Pieten waren radeloos. Totdat één van de Pieten een briljant idee had. “We moeten Amerigo vragen om hulp! Hij weet altijd waar de Sint is!” riep hij uit.
Met Amerigo’s hulp vonden de Pieten Sinterklaas op de stoomboot. Ze luisterden met bezorgdheid en begrip terwijl de Sint zijn probleem uitlegde.
Ze wisten ook geen raad, maar ze vroegen het direct in de Pieten WhatsApp groep. Er was namelijk voor elk probleem wel een Piet. En ja hoor, de Techniek Piet had een geweldig idee.
“Dit jaar maak ik een cadeautjesfabriek op de stoomboot,” zei hij enthousiast. “Zo kunnen de Sint en de Pieten net een paar dagen extra werken op de stoomboot. En dan kunnen we voor alle kindjes de cadeautjes afmaken!”
Het plan was perfect! Sinterklaas en de Pieten gingen met hernieuwde energie aan de slag, en de Techniek Piet begon direct aan de cadeautjesfabriek. En daar lieve kinderen, lezen we in het volgende verhaal over verder.

Hoofdstuk 2: De cadeautjesfabriek op de stoomboot
Techniek Piet was altijd al bekend als een van de slimste en handigste Pieten van de hele groep, maar dit jaar stond hij voor een speciale uitdaging. Het bouwen van een cadeautjesfabriek op de stoomboot! Een taak die nog nooit eerder was uitgevoerd.
De verlanglijstjes van de kinderen stroomden binnen, en de wensen waren dit jaar gevarieerder en ingewikkelder dan ooit. Er waren poppen die konden praten, robots die konden dansen, treinen die echt stoom bliezen, en boeken die de verhalen voorlazen.
“Dit is een enorme uitdaging”, mompelde Techniek Piet in zichzelf. “Elk van deze cadeaus heeft speciale onderdelen en grondstoffen nodig. Er is plastic nodig voor de autootjes, hout voor de blokken, textiel voor de poppen, metaal voor de robots, papier voor de boeken en rubber voor de ballen. Ook hebben we verf en lijm nodig om alles mooi en vast te maken.”
Techniek Piet krabde zijn hoofd. Hij was slim, maar dit was een enorme klus. Hij realiseerde zich al snel dat hij een heel team nodig had om zo’n cadeautjesfabriek op de stoomboot te bouwen.

Dus riep hij een Bouw Piet, die de fabriek kon ontwerpen; een Logistiek Piet, die kon zorgen voor dat alles op het juiste moment op de juiste plek was; een Creatieve Piet, die nieuwe ideeën voor het speelgoed kon bedenken; een Chauffeur Piet, die al het zware vervoer kon regelen; een Teken Piet, die gedetailleerde plannen kon maken; en nog veel meer andere gespecialiseerde Pieten.
“Luister allemaal”, zei de Techniek Piet tegen zijn team. “Sinterklaas heeft ons nodig dit jaar. Het bouwen van de fabriek wordt geen gemakkelijke klus. Iedereen hier heeft unieke vaardigheden. Als we dag en nacht doorwerken en bovenal samenwerken, dan kunnen we de fabriek op tijd afmaken.”
En zo geschiedde. Ze werkten dag en nacht, kwamen wel honderd problemen tegen, maar ze leerden van elkaar en losten alles samen op. Langzaamaan begon de fabriek vorm te krijgen. Het was een wonder van technologie, creativiteit, en vakmanschap.
Er waren machines, gevoed door fijne zijden draden, die de poppen naaiden. Zeer geavanceerde apparaten die robots in elkaar zetten. En productielijnen die hout bewerkten, lijmden en verfden voor de treinen. De inkt voor de boeken werd gemengd met magie, zodat de woorden tot leven kwamen.
De machines zoemden, de Pieten lachten, en de stoomboot vulde zich met de prachtigste cadeaus die ooit waren gemaakt. Tevreden keek Techniek Piet naar zijn fabriek, maar toen vroeg hij zich opeens hardop af: “Waarom geeft Sinterklaas eigenlijk ieder jaar cadeautjes aan alle kinderen?”
“Dat ga ik je in het volgende verhaal vertellen”, zei Sinterklaas.
Hoofdstuk 3: Sinterklaas vertelt waarom alle kinderen cadeautjes krijgen
“Lieve kinderen”, begon Sinterklaas. “Mijn Techniek Piet stelde dit jaar een goede vraag: ‘Waarom geeft Sinterklaas eigenlijk ieder jaar cadeautjes aan de kinderen?’ Nou, dat zal ik jullie vertellen, maar daarvoor moeten we héél ver terug in de tijd gaan. Want zoals jullie weten, ben ik al erg oud.”
“Toen ik nog een kleine jongen was, leefde ik in een klein dorpje ver weg. Ik was misschien niet de sterkste of de snelste, maar er was iets dat mij altijd anders maakte: mijn hart.”
“Ik hield ervan om mensen blij te maken. Het maakte niet uit hoe, of met wat, zolang ik maar een glimlach op iemands gezicht kon toveren.”
“Ik herinner me een winter toen het bijzonder koud was. Mijn vrienden en ik vonden een klein vogeltje dat uit zijn nest was gevallen. Het was gewond en had het koud. Mijn vrienden wilden verder spelen, maar ik kon het vogeltje niet achterlaten.”
“Ik nam het mee naar huis, zorgde ervoor, en voedde het. Ik gaf het warmte en liefde. Na een tijdje werd het vogeltje beter en vloog het weer. Oh, wat was ik blij! Ik had een leven gered, en ik had iets goeds gedaan.”

“Er waren nog meer momenten zoals deze. Ik hielp mijn buurvrouw met haar boodschappen, ik deelde mijn brood met de hongerige honden op straat, en ik las verhalen voor aan de kleinere kinderen in het dorp.”
“Het was niet altijd gemakkelijk, en soms lachte men mij uit. Maar dat maakte mij niet uit. Ik wist dat wat ik deed, goed was. Ik voelde het in mijn hart.”
“Toen ik ouder werd, wist ik dat ik iets groots wilde doen. Ik wilde niet alleen de mensen in mijn dorp helpen, maar alle mensen, vooral de kinderen. Ik wilde dat elk kind kon lachen en gelukkig kon zijn, net zoals ik was toen ik dat kleine vogeltje redde.”
“Dus begon ik met het geven van cadeautjes. Eerst in mijn dorp, daarna in andere dorpen, en uiteindelijk overal. Het werd mijn missie, mijn leven. En hoe meer ik gaf, hoe gelukkiger ik werd.”
“Ik werd uiteindelijk bekend als Sinterklaas, de man die cadeautjes geeft aan kinderen. Maar voor mij gaat het niet om de cadeautjes. Het gaat om die glimlach, dat geluk, die vreugde die ik in de ogen van de kinderen zie.”
“Dat kleine vogeltje, die hongerige honden, die lachende kinderen – ze hebben me gevormd tot wie ik nu ben. En ik zou het niet anders willen.”
“En daarom lieve kinderen, werk ik samen met mijn Pieten het hele jaar heel hard om cadeautjes en lekkernijen te maken voor de kinderen. En nu we het toch over lekkernijen hebben. Jullie zullen niet geloven wat er dit jaar met de pepernoten is gebeurd…”
Hoofdstuk 4: De Nieuwe Pepernoten Piet
In de warme keuken van het grote kasteel van Sinterklaas, waar de geur van speculaaskruiden en suiker in de lucht hing, was het een drukke bedoening. De ovens stonden te gloeien en het gekletter van bakblikken vulde de ruimte. Het was de tijd van het jaar waarin de pepernoten werden gebakken, en dit jaar was er een nieuwe Piet aangenomen voor deze belangrijke taak: Nieuwe Pepernoten Piet.
Nieuwe Pepernoten Piet had een groot hart, maar hij was ook nogal verward. Hij dacht dat pepernoten naar peper moesten smaken. En dus, in plaats van het oude, beproefde recept goed te bestuderen, ging hij gewoon direct aan de slag en stopte hij overal peper in. Veel peper!
Het resultaat was niet wat je zou verwachten van de heerlijke, zoete pepernoten die kinderen en volwassenen zo graag eten. In plaats daarvan waren ze heet en scherp. Normaal zou dat geen probleem geweest zijn, want er zijn natuurlijk ook Proef Pieten. Dit jaar waren zij echter net ziek geweest en daardoor proefden zij helemaal niets. Dus de pepernoten gingen gewoon door naar de zakken, klaar om uitgedeeld te worden aan de kinderen.
Maar toen gebeurde er iets onverwachts. Sinterklaas, die eigenlijk op dieet was, kon de verleiding van de geur van versgebakken pepernoten niet weerstaan. Hij nam er eentje en stopte die in zijn mond.
En toen hij dat deed, schreeuwde hij het uit en schudde het hele kasteel van de Sint. “Wat is dit?” riep hij. “Deze pepernoten zijn veel te scherp!”
Snel kwamen alle Pieten bijeen, en Sinterklaas ontdekte wat er gebeurd was. Nieuwe Pepernoten Piet keek beschaamd naar de grond. “Ik dacht dat pepernoten naar peper moesten smaken,” stamelde hij.
Sinterklaas kon niet anders dan glimlachen. “Een vergissing is menselijk, Piet. Maar we moeten alle pepernoten opnieuw bakken. En deze keer zonder peper!”
Nieuwe Pepernoten Piet keek nu wel goed naar het beproefde recept. En alle Bak Pieten gingen als de wiedeweerga aan de slag. Het werd een drukke tijd in de keuken van het kasteel. Toen de pepernoten uiteindelijk klaar waren, smaakten ze heerlijk, precies zoals het hoorde. En Nieuwe Pepernoten Piet werd een beetje een held, want dankzij zijn fout had iedereen veel plezier gehad en was de band tussen de Pieten sterker geworden.
Sinterklaas glimlachte terwijl hij naar zijn Pieten keek. “Een team dat samen kan lachen en samen kan werken, is het beste team,” dacht hij bij zichzelf.
En dat was maar goed ook, want één van de drukste dagen van het hele jaar stond voor de deur: De stoombootinlaaddag.

Hoofdstuk 5: Stoombootinlaaddag
De dag dat de pieten en Sinterklaas de stoomboot inladen, is een dag vol opwinding en hectiek. Iedereen in het grote kasteel van de Sint is druk bezig om alles klaar te maken voor de grote reis naar Nederland.
“Zorg je ervoor dat de stoommachine genoeg kolen heeft, Bouw Piet?” vraagt Logistiek Piet terwijl hij zijn lijst nakijkt.
“Jazeker, Logistiek Piet! Sterke Piet en ik hebben het onder controle,” antwoordt Bouw Piet, terwijl hij een zware zak kolen aan boord tilt.
Ondertussen zorgen de Inpak Pieten voor de grote zakken met cadeautjes. “Deze poppen moeten heel voorzichtig worden ingepakt. Ze zijn erg breekbaar,” waarschuwt Creatieve Piet.
“Geen zorgen, Creatieve Piet! We zullen ze met veel liefde behandelen,” belooft Inpak Piet.
De Kook Piet is druk bezig in de keuken. “Sinterklaas, mag ik wat extra pepernoten bakken dit jaar?” vraagt hij met een twinkeling in zijn ogen.
Sinterklaas lacht en zegt: “Natuurlijk, Kook Piet! Je kunt nooit genoeg pepernoten hebben.”
Op de stoomboot hebben de pieten hun eigen slaapplaatsen. “Kijk, dit bed is net groot genoeg voor mij!” zegt Kleine Piet tevreden.
Sinterklaas knikt en zegt: “Ik ben blij dat je het comfortabel vindt, Kleine Piet. We willen dat iedereen zich thuis voelt op de stoomboot.”
Als alles is ingeladen, controleert Kapitein Piet de boot. “Alle zeilen zijn gehesen, en de ankers zijn klaar om gelicht te worden. We zijn klaar om te vertrekken, Sinterklaas!”
“In de cadeautjesfabriek hebben we alles wat we nodig hebben, Sint,” zegt Techniek Piet. “We kunnen onderweg veel speelgoed maken.”
Sinterklaas glimlacht en legt zijn hand op Techniek Piet’s schouder. “Dank je, Techniek Piet. Ik weet dat ik op jou en de rest van de pieten kan rekenen.”
Als de stoomboot eindelijk vertrekt, staan alle pieten en Sinterklaas aan dek en zwaaien naar het kasteel en de Achterblijf Piet.

Hoofdstuk 6: Achterblijf Piet vindt Amerigo
Na het vertrek van de stoomboot, zucht Achterblijf Piet opgelucht. Eindelijk, na al dat harde werken, is het kasteel rustig. Zoals altijd blijft hij achter om op het kasteel van Sinterklaas te passen. Varen is niets voor hem; de gedachte alleen al maakt hem zeeziek.
Achterblijf Piet neemt eerst een welverdiend dutje en begint dan aan zijn jaarlijkse ronde door het kasteel om op te ruimen. De gangen echoën van de stilte, en de kamers zien er leeg en eenzaam uit zonder de pieten.
Als hij bij de stal komt, slaat zijn hart over. Daar staat Amerigo, het paard van Sinterklaas, nog rustig in zijn stal te wachten! “Oh nee, Amerigo! We zijn je vergeten!” roept Achterblijf Piet uit, terwijl paniek in zijn stem kruipt.
Amerigo hinnikt zachtjes en kijkt Achterblijf Piet met grote ogen aan. “Kun je zwemmen, Amerigo?” vraagt Achterblijf Piet wanhopig. Amerigo schudt zijn hoofd, alsof hij begrijpt wat Achterblijf Piet vraagt.
“We moeten Sinterklaas achterna,” besluit Achterblijf Piet, vastberaden. “Hij kan niet zonder zijn paard. We nemen de kleine boot en gaan de stoomboot achterna!”

Met trillende handen tuigt Achterblijf Piet Amerigo op en leidt hem naar de kleine boot die altijd aan de kade ligt. “Ik ben nooit een goede zeeman geweest,” mompelt hij, “maar voor Sinterklaas doe ik alles.”
De reis over de woeste zee is spannend en uitdagend. Achterblijf Piet voelt zich ziek, maar de trouwe ogen van Amerigo geven hem de kracht om door te gaan. Na wat een eeuwigheid lijkt, zien ze eindelijk de stoomboot aan de horizon.
“We zijn er bijna, Amerigo!” roept Achterblijf Piet, blijdschap in zijn stem.
Als ze de stoomboot bereiken, worden ze begroet door geschokte en blije gezichten. “Achterblijf Piet! Amerigo!” roept Sinterklaas uit. “Wat een dapperheid!”
Achterblijf Piet glimlacht zwakjes en zegt: “Ik kon het niet laten gebeuren, Sint. Sinterklaas zonder zijn paard is als een stoomboot zonder stoom.”
Sinterklaas lacht en slaat een arm om Achterblijf Piet. “Dankzij jou is alles nu compleet. Je bent niet alleen Achterblijf Piet; je bent een Held Piet.”
Met Amerigo veilig aan boord en Achterblijf Piet als held, vervolgt de stoomboot zijn reis.
Hoofdstuk 7: Sinterklaas vertelt de legende van de verdwaalde stoomboot
De stoomboot schommelt zachtjes op de golven van de nachtelijke zee. Alle Pieten zijn bij elkaar gekomen in de gemeenschappelijke ruimte, want het is tijd voor hun favoriete deel van de dag: het slaapverhaaltje van Sinterklaas.
Sinterklaas, zittend in zijn grote rode stoel, kijkt rond naar alle verwachtingsvolle gezichten. “Vanavond,” begint hij met een glimlach, “heb ik een speciaal verhaal voor jullie. Het gaat over de keer dat we in een grote storm terechtkwamen.”
De ogen van de Pieten worden groot, en er klinkt een collectief geroezemoes. De storm is een legende onder de Pieten, een verhaal dat ze allemaal kennen maar nooit moe worden om te horen.
“Ja, het was een verschrikkelijke storm,” gaat Sinterklaas verder, zijn stem vol ernst. “De regen kwam met bakken uit de hemel, en de wind gierde om de stoomboot. Navigatie Piet was de weg volledig kwijt. Hulpeloos voeren we over de Atlantische Oceaan, zonder idee waar we naartoe moesten.”
De Pieten luisteren aandachtig, sommigen met hun ogen wijd open, anderen met hun handen tegen hun mond geslagen.

“En toen,” zegt Sinterklaas, zijn stem zachter, “toen gebeurde er iets magisch. Een pod orca’s verscheen rond de stoomboot. Ze waren ontzettend slim en zoals ik later ontdekte, gek op pepernoten.”
“Wat deden ze, Sinterklaas?” vraagt een van de jongere Pieten, zijn ogen schitterend van nieuwsgierigheid.
Sinterklaas glimlacht. “Ze leidden ons. Met hun sprongen en gefluit wezen ze ons de weg terug naar huis. We volgden ze, en langzaam maar zeker voeren we uit de storm en terug naar kalmer water.”
“Ze waren onze helden,” fluistert Sinterklaas, zijn ogen vol dankbaarheid. “Ze toonden ons dat zelfs in de donkerste tijden, vrienden en een beetje geloof ons naar het licht kunnen leiden. We wilden iets doen om onze dankbaarheid te tonen. Dus besloten we pepernoten te strooien.”
De Pieten beginnen te glimlachen als ze zich voorstellen hoe ze aan dek stonden, zakken vol pepernoten in hun handen, strooiend in de golven terwijl de orca’s speelden en sprongen.
“De orca’s waren dol op de pepernoten!” lacht Sinterklaas. “Ze speelden ermee, aten ervan en leken ons te bedanken voor de traktatie. Het was een magisch moment, een verbindingsmoment tussen ons en de natuur.”
“Nu,” zegt Sinterklaas, terwijl hij opstaat uit zijn stoel, “is het tijd om te slapen. Morgen is er weer een dag van hard werken. Maar onthoud altijd, lieve Pieten, dat we nooit alleen zijn. Er is altijd hulp, liefde en magie om ons heen, als we maar weten waar we moeten kijken.”
Met die woorden wenst Sinterklaas zijn Pieten een goede nacht, en ze gaan naar hun hutten, hun harten vol warmte en hun gedachten vol dromen van orca’s, pepernoten en de eeuwige liefde van Sinterklaas.
Hoofdstuk 8: Grapjes Piet zorgt voor opschudding
Op de grote stoomboot van Sinterklaas, ver weg van de daken en schoorstenen, was er altijd veel te doen. Sommige Pieten waren druk in de weer met het inpakken van cadeautjes of het pepernoten bakken, maar voor vele anderen was het de perfecte tijd om te ontspannen.
In het midden van deze rustperiode, zorgde één Piet echter voor heel wat opschudding. Grapjes Piet, zoals hij liefkozend werd genoemd, was altijd in voor een lach. Dit jaar besloot hij iets extra ondeugends te doen. Niemand zou het verwachten, en dat maakte het voor Grapjes Piet nog leuker.
Op een avond sloop hij stilletjes naar de kajuit van Sinterklaas en wisselde de gewone shampoofles om voor een flesje met kleurenshampoo. Terwijl de maan hoog aan de hemel stond, waste Sinterklaas nietsvermoedend zijn baard voor het slapen gaan.
De volgende ochtend kwam een lachend rumoer vanuit de eetzaal. Sinterklaas, met een stralend paarse baard, nam plaats aan het ontbijt. Pieten proestten het uit van het lachen, hun buiken schuddend van plezier.
Sinterklaas glimlachte en zei: “Nou, nou, wie heeft deze kleurrijke verrassing op mijn kin getoverd?”

Grapjes Piet kon zijn giechel niet inhouden en riep: “Het staat u eigenlijk best goed, Sinterklaas!”
Sinterklaas grinnikte, maar met een twinkel in zijn ogen zei hij: “Dank je, Grapjes Piet. Maar pas op, voor je het weet krijg je een koekje van eigen deeg.”
Grapjes Piet wuifde het lachend weg. Maar de dagen daarna merkte hij dat zijn schoenen plotseling aan dek vastgeplakt zaten, dat zijn petje op mysterieuze wijze was gekrompen en dat zijn bed was gevuld met schuimende badparels!
Op een avond, toen Grapjes Piet zijn tandenborstel wilde pakken, kwam er een grote wolk confetti uit de beker tevoorschijn. Grapjes Piet keek verrast en hoorde zacht gelach van achter een gordijn. Daar stond Sinterklaas, met een grote grijns.
“Grapjes Piet,” zei Sinterklaas lachend, “nu zijn we quitte. Maar laten we beloven om elkaar niet meer zo te plagen.”
Grapjes Piet knikte, nog steeds in shock van de verrassing. “Afgesproken, Sinterklaas. Maar laten we één ding niet vergeten: lachen is gezond!”
En zo leerden zowel Grapjes Piet als Sinterklaas dat een grapje op zijn tijd goed is, maar dat het ook belangrijk is om te weten wanneer het genoeg is geweest. En net op dat moment, hoorde ze de Uitkijk Piet roepen: “Land in zicht!”
Hoofdstuk 9: De intocht van Sinterklaas
In het gezellige plaatsje Gorinchem woonden twee heel verlegen kinderen, Tycho en Sanne. Ze waren een broertje en zusje en ondanks hun verlegenheid deelden ze een groot verlangen. Al jarenlang droomden ze ervan om Sinterklaas een hand te geven tijdens de intocht, maar telkens kwam er iets tussen: te veel drukte, te veel spanning, of andere kindjes die net iets sneller waren.
Dit jaar was echter anders. Tycho en Sanne hadden besloten dat ze niet langer aan de zijlijn wilden staan. Ze hadden een plan gemaakt, een plan zo briljant dat het gewoon moest slagen.
“We maken een welkomstbord voor Sinterklaas!” zei Tycho, zijn ogen twinkelden.
“Een enorm groot bord, met lichtjes en glitters,” voegde Sanne eraan toe, “en met ‘Welkom Sinterklaas!’ erop, zodat hij ons wel moet zien!”
Ze gingen onmiddellijk aan de slag. Met verf, kwasten, glitters en zelfs kleine lampjes creëerden ze het prachtigste welkomstbord dat Gorinchem ooit had gezien. Ze werkten uren en uren, elke dag na school, tot het perfect was.
Eindelijk brak de grote dag aan. Met hun ouders vertrokken Tycho en Sanne naar de plaats waar Sinterklaas zou aankomen. Ze stonden al vroeg op om vooraan te kunnen staan en hielden hun welkomstbord stevig vast.
De spanning steeg terwijl de mensen zich verzamelden, de muziek speelde en de Pieten al zingend en dansend rondliepen. De kinderen voelden hun hart bonzen. Zou het dit jaar dan echt lukken?
Plotseling klonk er hoerageroep, en daar was de stoomboot! Sinterklaas stond aan dek, zwaaiend naar de menigte. Tycho en Sanne hielden het bord omhoog, hun armen trilden van opwinding.

De boot meerde aan, en Sinterklaas stapte op de kade. Hij liep langs de menigte, glimlachte en zwaaide. En toen, toen stopte hij. Zijn ogen vielen op het welkomstbord van de broer en zus.
“Ah, wat een prachtig bord!” riep Sinterklaas uit. “Wie heeft dit gemaakt?”
Tycho en Sanne, met blozende wangen, staken hun handen op. Sinterklaas liep naar hen toe en schudde hun handen.
“Bedankt, lieve kinderen,” zei Sinterklaas met een warme glimlach. “Dit is het mooiste welkom dat ik ooit heb gehad.”
De rest van de dag was als een droom. Tycho en Sanne hadden het gedaan! Ze hadden hun wens vervuld, en de rest van de intocht keken ze toe met stralende gezichten en harten vol vreugde.
Die avond, toen ze naar bed gingen, keken ze naar het welkomstbord dat nu in hun kamer stond. Ze hadden geleerd dat zelfs de meest verlegen kinderen grootse dingen kunnen bereiken als ze maar een plan hebben en de moed om het uit te voeren.
Hoofdstuk 10: Sinterklaas leest het Grote Boek
Na een lange en ontzettend gezellige intocht in Gorinchem kwam de Sint aan in zijn Nederlandse kasteel. Terwijl hij neerplofte op zijn stoel, dacht hij in zichzelf: “Ah, de intocht! Dat is altijd een bijzondere dag. De gezichten van al die lieve kinderen, de vreugde in hun ogen, en de verwachting die in de lucht hangt; het vult mijn hart met warmte en liefde. Het welkomstbord van Tycho en Sanne was ook ontzettend lief. Dat doet me denken, ik moet het grote boek dit jaar nog bekijken.”
Eén van de Hulp Pieten leek de gedachten van Sinterklaas te lezen en kwam aanlopen met het Grote Boek van Sinterklaas. “Bedankt Piet”, zei de Sint. “Dit Boek is niet zomaar een boek. Het is een verzameling van verhalen, gedachten en herinneringen van alle kinderen. In dit Boek staan de lieve dingen die kinderen hebben gedaan, maar ook de momenten waarop ze misschien een beetje stout zijn geweest. Ik blader door de pagina’s en glimlach als ik de groei en verandering zie die elk kind doormaakt.”
“Het is belangrijk te begrijpen dat iedereen, zowel jong als oud, lieve en stoute dingen doet. Het is menselijk. Maar wat nog belangrijker is, is dat we de moed hebben om ‘sorry’ te zeggen wanneer we een fout maken en ervan te leren.”
“Kijk eens hier, Piet,” zei Sinterklaas, wijzend naar een verhaal. “Hier is een voorbeeld van kleine Emma. Ze maakte ruzie met haar beste vriendinnetje over een spelletje. Emma werd boos en zei dingen die ze niet echt meende. Maar weet je wat mooi is? De volgende dag ging ze naar haar vriendinnetje en zei dat het haar speet. Ze hebben het samen uitgepraat en zijn nu nog steviger vriendinnen.”
Piet knikte en Sinterklaas bladerde verder.

“Ah, en hier hebben we Thomas,” vervolgde Sinterklaas. “Hij deed een keer lelijk tegen zijn papa en mama omdat hij zijn zin niet kreeg. Maar later die avond realiseerde hij zich dat hij fout zat. Hij ging naar zijn ouders en verontschuldigde zich. Ze knuffelden het uit, en Thomas leerde dat respect en geduld belangrijk zijn in het gezin.”
Sinterklaas glimlachte en ging door naar het volgende verhaal.
“Dan hebben we nog Julia. Ze wilde haar speelgoed niet delen met haar kleine broertje. Ze dacht dat het haar speelgoed was en van niemand anders. Maar toen ze zag dat haar broertje verdrietig was, voelde ze zich schuldig. Ze besloot haar speelgoed te delen en ontdekte dat samen spelen veel leuker is. Nu delen ze altijd, en ze hebben zoveel meer plezier samen.”
Sinterklaas sloot het Boek en keek naar Piet. “Zie je, Piet, deze verhalen leren ons dat iedereen fouten kan maken. Maar wat echt telt, is wat we ervan leren en hoe we groeien. Deze kinderen hebben geleerd om ‘sorry’ te zeggen en hun gedrag te verbeteren. Dat is waar het Grote Boek van Sinterklaas echt over gaat. Het is een viering van het leren, het groeien, en het liefhebben.”
Piet knikte met een warme glimlach en zei: “Dat is waarom u onze Sinterklaas bent, Sint. U ziet altijd het goede in iedereen.”
Sinterklaas lachte en gaf Piet een vriendelijke klop op de schouder. “En dat is waarom jij hier bent, mijn goede Piet, om mij te helpen de liefde en vreugde te verspreiden.”
En met die notie viel de avond en gingen ze zich klaarmaken voor de eerste kinderen die hun schoen mochten zetten.
Hoofdstuk 11: Pietengym
De nacht was gevallen en overal in het land waren kinderen vol verwachting en opwinding bezig hun schoenen te zetten. Met glinsterende ogen stopten ze wortels en suikerklontjes in hun schoenen voor Amerigo, het trouwe paard van Sinterklaas. Hun stemmen vulden de huizen met vrolijke Sinterklaasliedjes, en de magie van het feest begon te leven.
Intussen waren de pieten druk bezig met hun laatste pietengymtraining in het grote pietenpaleis. Sport Piet, de beste en meest behendige van allemaal, leidde de training. Ze duikelden, sprongen, klommen en klauterden met een energie die alleen pieten kunnen hebben. Alles leek perfect te gaan.
Maar toen, in het midden van een spectaculaire sprong, gebeurde er iets ongelooflijks: Sport Piet viel! Een geschrokken stilte vulde de gymzaal. Dit was nog nooit gebeurd! De pieten renden naar Sport Piet om te zien of hij in orde was.
“Gaat het, Sport Piet?” vroeg een van de pieten bezorgd.

“Ik denk het wel,” zei Sport Piet, terwijl hij opstond en zijn enkel vasthield. “Maar dat was vreemd. Ik weet niet wat er gebeurd is.”
Gelukkig had Vlog Piet alles gefilmd. Met zijn camera in de hand speelde hij de beelden terug. Alle pieten tuurden naar het scherm, en daar zagen ze het: een glimmend voorwerp op de vloer, precies waar Sport Piet was gevallen!
“We moeten dat voorwerp vinden!” riep Sinterklaas, die net binnenkwam om te zien hoe de training verliep.
De pieten zochten overal en vonden al snel een kleine, glanzende speld. Het was een prachtige broche die ergens verloren was gegaan.
“Deze broche behoort toe aan een kind,” zei Sinterklaas, terwijl hij het glimmende voorwerp bestudeerde. “We moeten het terugbrengen. En we kunnen deze val gebruiken om een speciale verrassing te maken.”
Met de magie van Sinterklaas en de pieten, maakten ze een klein filmpje met Vlog Piet’s beelden. Ze voegden een lief bericht toe waarin ze uitlegden hoe de broche was gevonden en hoe belangrijk het is om voorzichtig te zijn en je spullen op te ruimen.
De volgende ochtend vonden de kinderen niet alleen cadeautjes in hun schoenen, maar ook een speciale video van Sinterklaas en de pieten. Het meisje wiens broche het was, was verrukt om het terug te hebben en beloofde altijd goed op haar spullen te letten.
En wat Sport Piet betreft? Hij herstelde al snel en bleef de beste en meest behendige piet. En zijn jullie benieuwd wat Vlog Piet nog meer allemaal filmt? Dat horen we morgen.
Hoofdstuk 12: Vlog Piet
“Goedemorgen, allemaal! Ik ben Vlog Piet, en vandaag ga ik jullie een bijzondere dag uit mijn leven laten zien. Leuk dat jullie allemaal weer meekijken. Pak een warme chocolademelk, ga lekker zitten en reis met me mee door deze prachtige Sinterklaasdag!
07:00 – Op de Stoomboot
“De dag begint vroeg op de stoomboot. Ik laat jullie nu mijn gezellige kajuit zien, met al mijn vlogspullen en natuurlijk mijn bed. Ik slaap hier samen met Sport Piet en Techniek Piet. Een gezellige boel dus! Oh, en kijk eens naar het uitzicht vanuit mijn raam! Je kunt de prachtige rivier en de ontwakende stad zien.”
07:30 – Ontbijttijd
“Nu is het tijd voor het ontbijt. De keukenpieten hebben een heerlijke maaltijd gemaakt. Pannenkoeken, vers fruit, en natuurlijk pepernoten! Wij, pieten, zijn de hele dag druk in de weer, dus het is belangrijk om een gezond en groot ontbijt te eten.”
08:30 – Het Dorp Verkennen
“Na het ontbijt ga ik het dorp in om te kijken hoe alles is versierd voor Sinterklaas. De straten zijn gevuld met vlaggen, lichtjes, en tekeningen van blije kinderen. Moeten jullie kijken hoe mooi!”
09:00 – Een Schoolklas Verrassen
“Dit is het spannendste deel van de dag! Ik ga samen met wat pietenvrienden een schoolklas verrassen met strooigoed. Gaan jullie mee?”
“Hallo kinderen! Wat zijn jullie leuke liedjes aan het zingen! Komen jullie lekker dansen?”
12:00 – Terug naar de Stoomboot
“Zoals jullie hebben gezien was een geslaagde verrassing! Dit zijn de momenten waarom ik zo van mijn werk houd! Ik ga nu even rustig lunchen in mijn eentje, even bijtanken. Ik zie jullie zo weer.”
14:00 – Op de Stoomboot
“Hallo! Na een mooie dag in het dorp keer ik nu terug naar de stoomboot. Ik geef jullie een rondleiding door de plek waar Sinterklaas zijn brieven leest, de plek waar de pieten hun pietengym doen, en natuurlijk het dek, waar we genieten van de frisse lucht.”
19:00 – Avondeten en Afsluiten
“Het avondeten is weer een feestmaal. Soep, stamppot, en natuurlijk meer pepernoten.Dank jullie wel, lieve kinderen, voor het volgen van deze dag uit het leven van Vlog Piet. Ik hoop dat jullie hebben genoten en ik zie jullie snel weer in mijn volgende vlog. Vergeet niet om je schoen te zetten, en blijf altijd lief en aardig. Slaap lekker!”
En met die woorden zet de Vlog Piet zijn camera uit.

Hoofdstuk 13: Cocoladeletters
Het was een koude, heldere nacht. De maan verlichtte de daken en Sinterklaas en zijn Pieten waren druk bezig met het vullen van schoenen met cadeautjes en chocoladeletters. Maar er was één groot probleem waar ze tegenaan liepen: ze waren de Letter H vergeten te bakken!
“Hoe kan dit gebeuren?” mompelde Sinterklaas, terwijl hij door zijn lange, witte baard krabde. “Dit is echt een probleem, want we hebben veel kinderen met namen die met een H beginnen.”
Hij dacht aan de blije gezichtjes van kleine Hetty’s, Hassan’s, Hendriks en Helga’s die de volgende ochtend géén chocoladeletter in hun schoen zouden vinden. Dat maakte Sinterklaas verdrietig.
Maar gelukkig had hij vandaag de Slimme Piet meegenomen op de daken. Slimme Piet was, zoals zijn naam al suggereert, de meest bedachtzame en vindingrijke Piet van allemaal. Hij besloot dat hij het probleem persoonlijk zou oplossen.
In het holst van de nacht ging hij op weg naar een slaperig stadje dat bekend stond om zijn geurige chocoladefabriek. De fabriekseigenaar, een vriendelijke man die uiteraard lag te slapen, keek verbaasd toen hij Slimme Piet zag.
“Wat brengt je hier op dit late uur?” vroeg hij.
Slimme Piet legde snel het probleem uit. Hoe Sinterklaas en de Pieten vergeten waren om de Letter H te bakken, en dat ze nu veel kinderen teleur zouden stellen.
De fabriekseigenaar, die begreep hoe belangrijk Sinterklaas en zijn tradities waren, knikte begrijpend. “Ik zal je helpen, Slimme Piet. We hebben misschien niet veel tijd, maar we kunnen de Letter H nog maken.”
Samen werkten ze de hele nacht door, mengden chocolade, goten letters, en lieten ze afkoelen. Ze werkten in stilte, met één doel voor ogen: geen enkel kind met een H in zijn of haar naam mocht worden teleurgesteld.
Bij het ochtendgloren waren de chocoladeletters klaar. Slimme Piet bedankte de fabriekseigenaar en haastte zich terug naar de stoomboot.
Toen de kinderen die ochtend hun schoenen ontdekten, waren ze verrast door de prachtige chocoladeletters met een H. De blijdschap in hun ogen raakte het hart van Sinterklaas en de Pieten. Ze wisten dat ze het probleem hadden opgelost, dankzij de vindingrijkheid van Slimme Piet en de hulp van de vriendelijke fabriekseigenaar.
En zo ging het feest van Sinterklaas verder, met gelukkige kinderen, lachende Pieten en een vleugje magie, waardoor zelfs de meest onverwachte problemen diep in de nacht konden worden opgelost.

Hoofdstuk 14: Sinterklaasavond
De tijd leek altijd te vliegen als Sinterklaas in het land was, en het was alweer de avond van het grote feest. Sinterklaas en zijn Pieten waren druk bezig met het inpakken van de laatste cadeautjes in de grote zakken.
In Gorinchem hadden Tycho en Sanne de hele dag naar de klok gestaard, hopend dat de avond snel zou vallen. Dit jaar hadden ze een geheim plan gemaakt. Ze wilden Sinterklaas verrassen met een cadeautje van hun eigen zakgeld. Een gloednieuwe zwembroek. Ze hadden gehoord dat het in Spanje, waar Sinterklaas woonde, vaak nog lekker warm was, zelfs in de winter. Dus besloten ze dat Sinterklaas vast een nieuwe zwembroek kon gebruiken.
Ze hadden de zwembroek zorgvuldig ingepakt in glinsterend cadeaupapier en met een strik eromheen. Het cadeautje hadden ze aan de voordeur gehangen, zodat Sinterklaas het zou vinden zodra hij arriveerde.
Toen Sinterklaas eindelijk aankwam en de cadeautjes begon uit te delen, ontdekte hij al snel het cadeautje aan de voordeur. Hij pakte het met zorg op en las het kaartje dat eraan hing: “Voor Sinterklaas, veel liefs, Tycho en Sanne.”
Tranen van ontroering welden op in zijn ogen terwijl hij de zwembroek bewonderde. Het was een eenvoudig cadeau, maar het betekende zoveel voor hem. “Lieve Tycho, lieve Sanne,” begon hij ontroerd, “dit is het mooiste cadeau dat ik ooit heb gekregen. Jullie hebben mijn hart verwarmd. Ik zal deze zwembroek met veel plezier dragen en aan jullie denken wanneer ik weer in het warme Spanje ben.”
Tycho en Sanne straalden van blijdschap bij het horen van de woorden van Sinterklaas. “We zijn zo blij dat je het leuk vindt, Sinterklaas,” zei Tycho.
Sinterklaas knikte en veegde een traan weg. “Dank jullie wel, lieve kinderen, voor dit bijzondere cadeau. Geniet nu lekker van jullie cadeautjes, dan ga ik naar huis toe.”
En moet die woorden nam Sinterklaas afscheid van Nederland en het schijnt dat men in Spanje die winter heel vaak een oude meneer in een flitsende zwembroek zag op het strand.
