Er was eens een beer die, in de namiddag, in het bos liep. Het regende heel hard.
“Al die regen, het is echt geen berenweer, ik kan er niet meer tegen”, bromde hij. “Mijn vacht is helemaal doorweekt.”
Een bosanemoon, die in de buurt stond, hoorde zijn gemopper. “Ik heb geen last van de regen”, zei ze. “Ik doe gewoon mijn blaadjes dicht en open ze pas weer als de zon gaat schijnen.”
“Kun jij niet gewoon je vacht dicht doen?”, vroeg ze aan de beer.
“Nee”, zei de beer. “Ik heb wel twee soorten haar en ik krijg elk jaar een nieuwe vacht maar ik kan mijn vacht niet open en dicht doen.”
“Ik heb gezien dat de vlinder zich verstopt als het regent. Hij vertelde dat als er grote regendruppels op zijn vleugels vallen, hij dood kan gaan”, zei de bosanemoon.
“Misschien kun jij je ook verstoppen?”
De beer bromde dat het moeilijk was zich te verstoppen omdat hij zo groot was.
“Dan heb ik nog een veel beter idee”, zei de bosanemoon.
“Laten we een paraplu voor je zoeken!”
Ze gingen samen op zoek. Na een tijdje vonden ze op de grond een hele grote tak met dikke laurierbladeren.
“Die tak heeft precies het goede model”, riep de bosanemoon opgetogen.
De beer sputterde eerst nog wat tegen maar toen hij eenmaal de tak boven zijn kop hield, was hij dolblij dat hij de regen niet meer voelde. Hij bedankte de bosanemoon en liep trots verder, als een echte berenmeneer, met zijn nieuwe paraplu!
De bosanemoon ging snel terug naar haar plekje in het bos waar ze wachtte tot de zon ging schijnen om dan weer haar blaadjes te openen.
