Er was eens, in een landhuis genesteld in een met sneeuw bedekte stad, een rijke dame genaamd mevrouw Richly. Ze kreeg bezoek van haar vriendin, mevrouw Montague, een vrouw die ook meer rijkdom had dan dat ze wist wat ze ermee aan moest. Mevrouw Richly voelde zich uitgeput door de traditie van het kopen en versturen van kerstcadeautjes, een karwei dat zij als nutteloos en uitputtend beschouwde.
“Nu, lieve mevrouw Montague,'”zei ze met een zucht. “Wat maakt het uit wat je mensen geeft, zolang je er maar veel voor betaalt?” Mevrouw Montague was het daarmee eens en ze klaagden samen over de vervelende taak van het kopen van cadeautjes. Na hun gesprek vertrok mevrouw Montague en ze liet mevrouw Richly alleen in gedachten achter.
Terwijl mevrouw Richly nadacht, kwam Marie binnen, een van haar hardwerkende dienstmeisjes, die een vrolijk deuntje neuriede terwijl ze de kamer opruimde. Marie was vervuld van vreugde, niet vanwege het luxueuze landhuis waarin ze werkte, maar omdat het bijna Kerstmis was.
Mevrouw Richly, verbaasd over Marie’s geluk, vroeg haar ernaar. Marie legde uit: “O het is zo mooi, het zijn zulke mooie gewoontes: mensen fijne kerstdagen wensen en cadeautjes geven, en iedereen blij maken. Ik vind het prachtig.”
Mevrouw Richly kon nauwelijks geloven wat ze hoorde. “Hoe kun je het betalen?” vroeg ze, maar Marie antwoordde eenvoudigweg dat de kosten van de geschenken er niet toe deden. Het was de liefde die de geschenken vergezelde die echt telde.
Net toen Marie uitgesproken was, kwam Dennis, de huisbutler, binnen en vroeg of hij met Kerstmis naar huis mocht om zijn familie te zien. Dennis uitte hetzelfde gevoel als Marie over Kerstmis: “Natuurlijk, mevrouw. Het idee om een klein cadeautje te geven om mensen te laten weten dat je om ze geeft, dat is zo prachtig.”
Tenslotte kwam Nora, de kokkin, de kamer binnen en vroeg om wat vrije uurtjes om een cadeau te brengen dat ze voor haar moeder had gekocht. Mevrouw Richly stemde, hoewel geïrriteerd, in. “Ik neem aan dat je veel kerstcadeautjes hebt gekocht, Nora,” vroeg mevrouw Richly.
Nora lachte hartelijk. “Ja, meer dan twintig. Sommigen zijn heel goedkoop, maar dat maakt niets uit; mijn ouders vinden ze net zo leuk. Het is de liefde in het hart die ervoor zorgt dat cadeaus zo prachtig lijken, nietwaar?”
Terwijl ze alle drie opgewonden juichten over de komende Kerstmis, bleef mevrouw Richly alleen achter, diep in gedachten verzonken. Ze dacht na over de woorden van haar medewerkers: dat het niet de waarde van het geschenk was, maar de liefde die ermee gepaard ging, die de kerstsfeer zo speciaal maakte.
Met een hernieuwde vastberadenheid besloot mevrouw Richly haar perspectief te veranderen. “De echte kerstsfeer komt niet uit de portemonnee, maar uit het hart,” besefte ze. Vanaf die dag beloofde ze zichzelf de ware betekenis van Kerstmis te vinden, niet in dure cadeaus, maar in de liefde en vreugde die uitstraalde als ze met heel haar hart gaf.
