In het gezellige plaatsje Gorinchem woonden twee heel verlegen kinderen, Tycho en Sanne. Ze waren een broertje en zusje en ondanks hun verlegenheid deelden ze een groot verlangen. Al jarenlang droomden ze ervan om Sinterklaas een hand te geven tijdens de intocht, maar telkens kwam er iets tussen: te veel drukte, te veel spanning, of andere kindjes die net iets sneller waren.
Dit jaar was echter anders. Tycho en Sanne hadden besloten dat ze niet langer aan de zijlijn wilden staan. Ze hadden een plan gemaakt, een plan zo briljant dat het gewoon moest slagen.
“We maken een welkomstbord voor Sinterklaas!” zei Tycho, zijn ogen twinkelden.
“Een enorm groot bord, met lichtjes en glitters,” voegde Sanne eraan toe, “en met ‘Welkom Sinterklaas!’ erop, zodat hij ons wel moet zien!”
Ze gingen onmiddellijk aan de slag. Met verf, kwasten, glitters en zelfs kleine lampjes creëerden ze het prachtigste welkomstbord dat Gorinchem ooit had gezien. Ze werkten uren en uren, elke dag na school, tot het perfect was.
Eindelijk brak de grote dag aan. Met hun ouders vertrokken Tycho en Sanne naar de plaats waar Sinterklaas zou aankomen. Ze stonden al vroeg op om vooraan te kunnen staan en hielden hun welkomstbord stevig vast.
De spanning steeg terwijl de mensen zich verzamelden, de muziek speelde en de Pieten al zingend en dansend rondliepen. De kinderen voelden hun hart bonzen. Zou het dit jaar dan echt lukken?
Plotseling klonk er hoerageroep, en daar was de stoomboot! Sinterklaas stond aan dek, zwaaiend naar de menigte. Tycho en Sanne hielden het bord omhoog, hun armen trilden van opwinding.
De boot meerde aan, en Sinterklaas stapte op de kade. Hij liep langs de menigte, glimlachte en zwaaide. En toen, toen stopte hij. Zijn ogen vielen op het welkomstbord van de broer en zus.
“Ah, wat een prachtig bord!” riep Sinterklaas uit. “Wie heeft dit gemaakt?”
Tycho en Sanne, met blozende wangen, staken hun handen op. Sinterklaas liep naar hen toe en schudde hun handen.
“Bedankt, lieve kinderen,” zei Sinterklaas met een warme glimlach. “Dit is het mooiste welkom dat ik ooit heb gehad.”
De rest van de dag was als een droom. Tycho en Sanne hadden het gedaan! Ze hadden hun wens vervuld, en de rest van de intocht keken ze toe met stralende gezichten en harten vol vreugde.
Die avond, toen ze naar bed gingen, keken ze naar het welkomstbord dat nu in hun kamer stond. Ze hadden geleerd dat zelfs de meest verlegen kinderen grootse dingen kunnen bereiken als ze maar een plan hebben en de moed om het uit te voeren.
