De tijd leek altijd te vliegen als Sinterklaas in het land was, en het was alweer de avond van het grote feest. Sinterklaas en zijn Pieten waren druk bezig met het inpakken van de laatste cadeautjes in de grote zakken.
In Gorinchem hadden Tycho en Sanne de hele dag naar de klok gestaard, hopend dat de avond snel zou vallen. Dit jaar hadden ze een geheim plan gemaakt. Ze wilden Sinterklaas verrassen met een cadeautje van hun eigen zakgeld. Een gloednieuwe zwembroek. Ze hadden gehoord dat het in Spanje, waar Sinterklaas woonde, vaak nog lekker warm was, zelfs in de winter. Dus besloten ze dat Sinterklaas vast een nieuwe zwembroek kon gebruiken.
Ze hadden de zwembroek zorgvuldig ingepakt in glinsterend cadeaupapier en met een strik eromheen. Het cadeautje hadden ze aan de voordeur gehangen, zodat Sinterklaas het zou vinden zodra hij arriveerde.
Toen Sinterklaas eindelijk aankwam en de cadeautjes begon uit te delen, ontdekte hij al snel het cadeautje aan de voordeur. Hij pakte het met zorg op en las het kaartje dat eraan hing: “Voor Sinterklaas, veel liefs, Tycho en Sanne.”
Tranen van ontroering welden op in zijn ogen terwijl hij de zwembroek bewonderde. Het was een eenvoudig cadeau, maar het betekende zoveel voor hem. “Lieve Tycho, lieve Sanne,” begon hij ontroerd, “dit is het mooiste cadeau dat ik ooit heb gekregen. Jullie hebben mijn hart verwarmd. Ik zal deze zwembroek met veel plezier dragen en aan jullie denken wanneer ik weer in het warme Spanje ben.”
Tycho en Sanne straalden van blijdschap bij het horen van de woorden van Sinterklaas. “We zijn zo blij dat je het leuk vindt, Sinterklaas,” zei Tycho.
Sinterklaas knikte en veegde een traan weg. “Dank jullie wel, lieve kinderen, voor dit bijzondere cadeau. Geniet nu lekker van jullie cadeautjes, dan ga ik naar huis toe.”
En moet die woorden nam Sinterklaas afscheid van Nederland en het schijnt dat men in Spanje die winter heel vaak een oude meneer in een flitsende zwembroek zag op het strand.
