Er was eens, in de koninklijke stad Londen, het indrukwekkende Buckingham Palace. De grootsheid van het paleis was betoverend en elke dag gebeurde er iets wonderbaarlijks dat iedereen intrigeerde, maar vooral twee nieuwsgierige kinderen, Alice en Christopher Robin. De gebeurtenis? Dat was de wisseling van de wacht, een vertoon van koninklijke traditie vol pracht en praal die niets minder dan magisch was.
De bewakers, gekleed in rode tunieken met hoge, zwarte bontmutsen, bekend als “Berenvellen”, marcheerden met zo’n precisie dat het leek op een perfect uitgevoerde dans. Het paleisterrein weergalmde van hun ritmische voetstappen, en een militaire band speelde melodieuze deuntjes die een muzikale betovering aan de lucht toevoegden.
Op een zonnige dag deelde Alice een geheim met Christopher Robin. “Ik ga met een van de bewakers trouwen”, bekende ze. De ogen van Christopher Robin werden groot van verbazing. “Alice”, protesteerde hij, “het leven van een soldaat is verschrikkelijk zwaar. Ze staan urenlang op wacht, onder alle weersomstandigheden, en moeten altijd waakzaam zijn.” Alice glimlachte alleen maar en ze keek met bewonderende ogen naar de gedisciplineerde mars van de soldaten.
Op een andere dag, toen ze een bewaker roerloos in een wachthuisje zagen staan, onthulde Alice nog een fascinerend weetje. “Wist je dat een van de sergeanten verantwoordelijk is voor hun sokken?” Christopher Robin lachte. Het beeld van een sergeant met een streng gezicht die met sokken bezig was, was inderdaad grappig.
Soms gingen ze op zoek naar de koning, in de hoop een glimp van zijne majesteit op te vangen. Maar de koning had het vaak druk met zijn koninklijke taken. “Nou, ik vraag God goed voor de koning te zorgen”, zei Alice dan, terwijl in haar ogen onvervulde wensen voor de koning fonkelden.
Ze hoorden ook vaak verhalen over de grote feesten die in het paleis werden georganiseerd. “Zelfs voor honderd pond zou ik nog geen koning willen zijn,” verklaarde Alice op een dag. Toen ze het verbaasde gezicht van Christopher Robin zag, legde ze uit: “Kun je je de hoeveelheid werk en het gebrek aan tijd om te spelen voorstellen? Zoveel feesten organiseren, zoveel mensen ontmoeten, het zou erg vermoeiend zijn.”
Op een middag zagen ze een gezicht uit een paleisraam gluren. Maar het was niet de koning. “Hij heeft het veel te druk met het ondertekenen van dingen” zei Alice tegen Christopher Robin. Beide kinderen begrepen inmiddels heel goed dat het runnen van een koninkrijk geen eenvoudige taak was.
Op een avond, terwijl de tinten van de zonsondergang de lucht in prachtige kleuren schilderden, vroeg Alice aan Christopher Robin: “Denk jij dat de koning alles over mij weet?” Christopher Robin glimlachte hartelijk en zei: “Natuurlijk lieve meid, maar nu is het tijd voor thee.”
Zo waren de dagen van de kinderen gevuld met magische ervaringen en onschuldige fantasieën, verweven rond de ceremoniële wisseling van de wacht bij Buckingham Palace. Hun vriendschap, hun nieuwsgierigheid en hun unieke interpretaties maakten dit dagelijkse ritueel meer dan alleen een ceremonie. Het was een viering van traditie, verantwoordelijkheid en vooral was het een van de eenvoudige geneugten van hun kindertijd.
