Er was eens een prins die dolgraag wilde trouwen. Maar hij nam alleen genoegen met een echte prinses. Hij reisde de hele wereld rond op zoek naar een goede prinses maar hij kon er jammer genoeg nergens eentje vinden. Het was dan natuurlijk ook wel heel lastig om te weten of het wel echte prinsessen waren…
Na weer een lange zoektocht keerde hij weer alleen terug naar huis. Hij was heel verdrietig want hij wilde zo graag een echte prinses hebben.
Op een avond, toen het hard stormde en regende en er zelfs donder en bliksem was, werd er op de stadspoort geklopt. De oude koning ging snel open doen. Voor de poort stond een meisje. Maar lieve help, wat zag ze eruit! Haar haren dropen van de regen, haar kleren waren vies en doorweekt en haar schoenen stonden vol met water. Maar toch zei ze dat ze een echte prinses was.
Daar komen we gauw genoeg achter, daar weet ik wel wat op, dacht de oude koningin toen ze het meisje binnen lieten. Ze zei verder niets maar ging de slaapkamer in orde maken. Helemaal onder op de bodem van het bed legde zij een erwt. Daarna legde ze twintig matrassen op de erwt en ook nog eens twintig donzen dekens. En in dat verrukkelijk zachte bed moest de prinses slapen.
De volgende ochtend vroeg de koningin nieuwsgierig of de prinses goed had geslapen.
Maar de prinses zei: “Het was verschrikkelijk.” Ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan. De hemel mag weten wat er in mijn bed lag. Ik lag maar steeds op iets hards en nu heb ik overal blauwe plekken. Echt afschuwelijk.
Maar hierdoor wisten de koning en de koningin wel zeker dat zij een echte prinses was! Alleen een echte prinses kan door twintig matrassen en twintig donzen dekens heen een erwt voelen. Niemand anders kan zoiets, alleen een hele hele echte prinses.
De prins was heel blij en trouwde gelijk met haar. Hij wist immers nu zeker dat hij een echte prinses had!
En de erwt? Die kwam in het Koninklijk museum en daar kun je hem nog steeds bezichtigen. Eerlijk waar. Tenminste als niemand hem gestolen heeft…
