Jaap was de nieuwsgierige, dromerige zoon van een arme boerin. Ze hadden een koe en leefden van groente uit de tuin. Op een dag werd de koe te oud om nog melk te geven. Jaap moest de stad in om het dier te verkopen.
Onderweg kwam Jaap een vriendelijke oude man tegen. ‘Ik geef jou deze magische bonen, in ruil voor die oude koe.’ Jaap geloofde heilig in de toverbonen. Maar toen hij zijn moeder de bonen liet zien, werd ze boos en verdrietig. ‘Nu hebben we niets meer!’, snikte ze.
Jaap bleef toch overtuigd van de kracht van de bonen en besloot ze te planten. ‘Als ze niet magisch zijn, kunnen we ze altijd nog eten’, dacht hij hoopvol.
Wonderbaarlijk waren de bonen de volgende dag al uitgekomen en gegroeid tot ver in de wolken. Nieuwsgierig als Jaap was, klom hij via de stengels omhoog. Helemaal bovenaan kon hij zo in een grasland stappen. In de verte stond een kasteel.
Jaap werd begroet door een fee. Ze vertelde dat het kasteel ooit van een dappere ridder was. Een reus had de ridder gedood en was zelf in het kasteel gaan wonen. De vrouw van de ridder was op dat moment niet thuis en kon zich met haar baby jarenlang ergens verschuilen. ‘Jaap’, sprak de fee, ‘het kasteel was van jouw vader en nu is het van jou. Je kunt het heroveren, maar heb jij de moed daarvoor?’
‘Ik ben nergens bang voor’, hoorde Jaap zichzelf dapper zeggen. ‘Luister’, zei de fee. ‘Je moet uit het kasteel twee dingen meenemen: een kip met gouden eieren en een sprekende harp.’ Moedig klopte Jaap aan bij de poort. Daar werd hij door een reuzin het kasteel ingesleurd. Ze zei: ‘Je komt als geroepen! Ik kan wel een nieuw knechtje gebruiken. Doe wat ik zeg, anders zal mijn man je opeten, zoals hij dat met al mijn knechtjes heeft gedaan. Maar ik zal je goed verstoppen!’ Even later kwam de reus thuis. Jaap werd verstopt in de keukenkast en hoorde de reus brullen.
‘Ting-tang-tongetje
Ik ruik een sappig jongetje
Is hij levend, is hij dood,
Ik smeer hem vrolijk op mijn brood!‘
‘Welnee lief,’ zei de reuzin, ‘het is deze heerlijke olifantenbiefstuk wat je ruikt!’ en er kwam een gigantisch bord vlees op tafel. Jaap moest dagenlang klusjes voor de reuzin doen. ‘s Avonds moest Jaap terug in de kast. Op een avond zag Jaap door het sleutelgat de reus met een kip. De kip legde gouden eieren. Tijdens het avondwandelingetje van de reuzin viel de reus in slaap. Jaap sloop zachtjes naar de kip, griste het dier en rende naar de bonenstaak, waar hij snel naar beneden klom.
Op een dag klom Jaap opnieuw in de bonenstaak. De domme reuzin herkende Jaap niet en zette hem weer aan het werk. Tijdens haar avondwandelingetje ging de reus goudmunten tellen, maar viel daarbij in slaap. Jaap vulde zijn zakken met de munten en snelde terug naar huis.
Ook voor een derde keer ging Jaap naar het kasteel. Weer herkende de onnozele reuzin hem niet en werd hij aan het werk gezet. Ze vertrok voor haar avondwandelingetje, waarop de reus een gouden harp pakte en verzocht het instrument een liedje te spelen. Daarbij viel de reus in slaap.
Jaap greep zijn kans en pakte de harp, die luidkeels ‘Meester! Meester!’ begon te roepen. De reus werd wakker en Jaap zette het op een rennen naar de bonenstaak. De reus vloog hem achterna. Jaap riep zijn moeder: ‘Breng me een bijl!’. Beneden hakte Jaap de bonenstaak om. Daar vloog de reus hoog door de lucht en plofte op de grond. Dat was het einde van de reus.
Op dat moment verscheen de fee. ‘Jaap,’ zei ze, ‘je hebt je gedragen als de zoon van een dappere ridder. Het wordt tijd dat jij het kasteel terugneemt.’ Dit keer ging de fee met Jaap mee. Onderweg stopten ze in een dorp, waar de fee de mensen toesprak: ‘De zoon van de ridder is teruggekomen. Hij heeft de reus gedood die jullie van alles heeft beroofd.’ Ze wilden Jaap maar wat graag helpen de reuzin uit het kasteel te jagen. De reuzin zag de grote stoet aankomen en verliet het kasteel zo snel als ze kon.
Als je ergens heilig in gelooft, gebeurt het ook echt. En zo kwam het dat Jaap zijn kasteel terugkreeg.
