De kleine bloedzuiger in de kleine kreek

Er was eens, diep in het hart van een dicht, donker bos, een kleine bloedzuiger. Haar naam was Bo. Ze woonde in een kleine kreek in het bos en bracht haar dagen door met zwemmen en jagen op voedsel. Maar Bo was anders dan alle andere bloedzuigers in het bos, want ze had een sterk verlangen om de wereld te verkennen en de wereld te zien achter het troebele water van de kreek waarin ze leefde.

Ondanks de waarschuwingen van haar mede-bloedzuigers, ging de kleine bloedzuiger op reis. Ze kronkelde en kronkelde door de modder, over rotsen en gevallen takken, altijd vooruit.

Terwijl ze reisde, kwam de bloedzuiger veel vreemde en wonderlijke wezens tegen. Ze zag vissen en kikkers, slangen en salamanders allemaal hun gang gaan in het bos. Maar Bo de bloedzuiger was niet tevreden met het simpelweg observeren van deze wezens van een afstand. Nee, ze wilde ze van dichtbij meemaken.

Dus begon ze zich aan deze dieren te hechten en gebruikte ze haar sterke zuignappen om zich stevig aan hun huid vast te klampen. En terwijl ze dat deed, leerde de bloedzuiger alles over de levens van de wezens die zij tegenkwam. Bo leerde hoe ze zich bewogen, hoe ze aten en zelfs hoe ze dachten. En ze kreeg een gratis, makkelijke maaltijd.

Op een dag kwam een groep wandelaars naar de kreek om even te pauzeren en wat water te drinken. Terwijl ze hun handen in het water doopten, zag Bo haar kans schoon en maakte ze zich snel vast aan een van de wandelaars. Ze had nog nooit zo’n wezen gezien!

De wandelaar, opgeschrikt door het plotselinge gevoel, trok snel zijn hand uit het water en zag de kleine bloedzuiger aan zijn huid kleven. De andere wandelaars lachten, maar de wandelaar was niet geamuseerd. Hij probeerde Bo te verwijderen, maar ze hield zich stevig vast, vastbesloten om haar maaltijd te halen en te kijken waar dit rare wezen haar heen zou brengen.

De wandelaars vervolgden hun reis, maar de wandelaar met Bo aan hem gehecht begon zich zwak en licht in het hoofd te voelen. Hij wist dat hij de bloedzuiger moest verwijderen, maar hij wist niet hoe. Hij probeerde zout en azijn te gebruiken, maar niets werkte. Uiteindelijk kwamen de wandelaars een boswachtersstation tegen en de wandelaar vertelde de boswachter over Bo. De boswachter wist precies wat hij moest doen en verwijderde snel de bloedzuiger met een pincet. De wandelaar voelde zich veel beter en de groep vervolgde zijn tocht.

Bo begon in paniek te raken! Ze was ver weg van haar huis en haar vrienden en familie en ze wist de weg naar huis niet. Maar gelukkig was de boswachter aardig en wist hij een goede plek om haar naar toe te brengen. Hij bracht haar naar een kreek in de buurt van haar huis en waarschuwde haar streng. “Ik weet dat je meer van de wereld wilt zien kleine bloedzuiger, maar hecht je niet aan mensen! Ze zijn bang voor je en zullen op de ergste manieren proberen van je af te komen. Je hebt deze keer geluk gehad.”

Bo besefte dat hij gelijk had en terwijl Bo verder reisde naar haar vrienden en familie, begon ze te beseffen dat ze niet zomaar een schepsel van de kreek was, maar een wezen met haar eigen unieke doel en plaats in de wereld. En met dit nieuwe inzicht, toen Bo de bloedzuiger terugkeerde naar de kreek, deelde ze alle informatie die ze had geleerd met haar mede-bloedzuigers.

Vanaf die dag keken de bloedzuigers van de kreek op een geheel nieuwe manier naar de wereld en begonnen ook zij het bos en al zijn wonderen te verkennen. En de kleine bloedzuiger, die ooit een gewone bloedzuiger was geweest, werd bekend als de wijze en avontuurlijke bloedzuiger, die hen de weg had gewezen naar een beter begrip van zichzelf en de wereld om hen heen.


Downloads