Drie kleine kittens hadden hun wanten verloren en ze begonnen te huilen: “Oh, lieve help, we zijn erg bang dat onze moeder boos is. We zijn bang dat we onze wanten zijn kwijtgeraakt.”
“Ik zal jullie helpen ze te vinden”, zei de gelaarsde kat junior terwijl hij door de deur van een kleine kas naar binnen keek.
“Wil je dat doen?”, zei een kleine gestreept katje.
“Ik denk dat we ze zijn kwijtgeraakt bij de houtstapel”, zei een klein grijs poesje.
“Misschien hebben we ze laten vallen tijdens het verstoppertje spelen”, zei een schattig zwart poesje.
“Kom op, mijn kleine katjes”, zei de gelaarsde kat junior met een grijns. “Ik ben best goed in het vinden van dingen – behalve mensen dan – ik kan mijn lieve vader niet vinden.”
“Hoe ben je hem kwijtgeraakt?”, vroeg het eerste kleine katje, terwijl ze allemaal de achtertuin in renden.
“Ik weet niet meer dan jij weet hoe jij je wanten bent kwijtgeraakt”, antwoordde de gelaarsde kat junior lachend.
“Als jij onze wanten vindt, zullen we jou helpen je vader te vinden”, zeiden de drie kleine kittens. Ze zochten en zochten, maar er werden geen wanten gevonden. Onder de houtstapel en bij de waterput, achter de houtschuur en onder de veranda zochten ze, maar tevergeefs.
“Jullie ondeugende poesjes! Zijn jullie je wanten kwijt! Dan krijgen jullie geen taart!”
“Miauw, miauw, miauw.”
“Nee, jullie zullen echt geen taart krijgen.”
“Miauw, miauw, miauw.”
“Heb je in de schuur gekeken?” vroeg de gelaarsde kat.
“Nee”, riepen de drie kleine kittens.
“Nou, dat is wel een hele goede plek om te kijken als je daar hebt gespeeld”, opperde de gelaarsde kat junior. Dus renden ze allemaal naar de schuur. Maar net toen ze de grote deur binnengingen, rende een kleine muis een gat in en een grote grijze rat rende de maïsbak in.
“Kijk eens aan, een kleine muis! Als jij ons vertelt of jij poezen-wanten hebt gezien, zullen we je geen kwaad doen”, riep de gelaarsde kat. Maar de kleine muis antwoordde niet.
“Mijn beste meneer Rat”, zei de gelaarsde kat terwijl hij door een kier van de maïsbak sprak, “als jij ons vertelt of je poezen-wanten hebt gezien, zullen we beloven je niet aan te raken.” Maar de rat antwoordde niet.
“Ze zijn bang voor je”, zei het kleine zwarte poesje.
“Vraag jij het ze maar dan”, fluisterde de gelaarsde kat.
“Heb je misschien onze wanten gezien?”, fluisterde het zwarte poesje tegen het muisje.
“Ja”, antwoordde een piepend stemmetje. “Ik zag wat wanten in de gereedschapskist.” Toen rende het kleine zwarte poesje naar de gereedschapskist en al snel kwam hij naar buiten, dansend op zijn twee achterpoten. “Hier zijn ze! Hier zijn ze!”, riep hij, terwijl hij heel hard begon te spinnen van geluk.
