De Bruid van het konijn

Er was eens een vrouw die met haar dochter in een prachtige tuin woonde, vol met kolen. Maar toen kwam er een konijn en hij at alle kool op. Uiteindelijk zei de vrouw tegen haar dochter: “Ga de tuin in en jaag het konijn weg.”

“Kssht, kssht!”, zei het meisje. “Eet niet al onze kolen op, konijntje!”

“Kom mee meisje”, zei het konijn, “je mag op mijn staart zitten en dan breng ik je naar mijn konijnenhok.” Maar het meisje wilde niet.

De volgende dag kwam het konijn weer terug en at weer de kool op, totdat de vrouw tegen haar dochter zei: “Ga de tuin in en jaag het konijn weg.”

“Kssht, kssht”, zei het meisje. “Eet niet al onze kolen op, konijntje!”

“Kom mee meisje”, zei het konijn, “je mag op mijn staart zitten en dan breng ik je naar mijn konijnenhok.” Maar het meisje wilde niet.

Weer kwam het konijn terug en at weer de kool op, totdat de vrouw tegen haar dochter zei: “Ga de tuin in en jaag het konijn weg.”

“Kssht, kssht”, zei het meisje. “Eet niet al onze kolen op, konijntje!”

“Kom, kom mee”, zei het konijn, “ga op mijn staart zitten en dan breng ik je naar mijn konijnenhok.” En toen ging het meisje wel op de staart van het konijn zitten en het konijn nam haar mee naar zijn konijnenhok.

“Kom”, zei hij, “ga aan het werk en kook wat zemelen en kool, ik ga avast de gasten voor onze bruiloft uitnodigen.” En al snel waren ze er allemaal. Wil je weten wie er allemaal waren? Nu, ik kan je alleen vertellen wat mij is verteld: alle hazen kwamen, en de kraai die hen zou trouwen, en de vos. En het altaar was onder de regenboog. Maar het meisje was verdrietig, omdat ze zo eenzaam was.

“Kom op, sta op”, zei het konijn, “iedereen op de bruiloft is vrolijk.”

Maar de Bruid huilde en zei niets, en het konijn ging weg, maar kwam al snel weer terug.

“Opstaan ​​opstaan!”, zei hij, “het bruiloftsvolk wacht.” Maar de Bruid zei niets en het konijn ging weer weg.

Toen maakte het meisje snel een beeldje van stro, kleedde het in haar eigen kleren, gaf het een rode mond en zette het neer om naar de pan met zemelen te kijken. Daarna ging ze snel naar huis, naar haar moeder.

Het konijn kwam weer terug en riep: “Sta op! Sta op!”, en hij sloeg het beeldje van stro op het hoofd, zodat het naar beneden tuimelde. En het konijn realiseerde zich dat hij was misleid en hij ging weg. Hij was echt verdrietig.


Downloads