Alice in wonderland: Een race (3/12)

Ze vormden een vreemd uitziende menigte terwijl ze op de oever stonden of zaten, de vleugels en staarten van de vogels hingen omlaag naar de aarde. De vacht van de beesten zat aan hun huid vastgeplakt en ze waren allemaal zo nat en zo boos als maar kon. De eerste gedachte was natuurlijk hoe je droog kunt worden. Ze praatten er lang over en Alice deed mee alsof ze hen haar hele leven kende. Maar het was moeilijk te zeggen wat de beste oplossing hiervoor was.

“Wat ik wil zeggen”,sprak de Dodo uiteindelijk, “is dat een race de beste manier is om ons droog te krijgen.”

“Wat voor race?”, vroeg Alice, niet dat ze het zo graag wilde weten, maar de Dodo was gestopt met praten alsof hij vond dat iemand moest spreken en niemand anders wilde een woord zeggen. “Wel”, zei de Dodo, “de beste manier om het duidelijk te maken is door het te doen.”

En aangezien jij het misschien op een koude dag ook wilt proberen, zal ik je vertellen hoe de Dodo het deed.

Eerst zette hij een renbaan uit in een soort ring en toen werd het hele publiek hier en daar op de baan geplaatst. Er was geen “één, twee, drie, start”, maar ze renden wanneer ze wilden en stopten wanneer ze wilden, zodat niemand dus kon zien wanneer de race was afgelopen. Toen ze ongeveer een half uur hadden gelopen en allemaal behoorlijk droog waren, riep de Dodo: “De race is voorbij!” en ze verdrongen zich allemaal om hem heen vroegen: “Maar wie heeft er gewonnen?”

Dit kon de Dodo aanvankelijk niet zeggen, hij zat lange tijd met één klauw tegen zijn kop gedrukt en dacht na, terwijl de rest wachtte, maar niets zei. Eindelijk zei de Dodo: “Iedereen heeft gewonnen en iedereen moet een prijs hebben.”

“Maar wie zal de prijs uitdelen?”, vroegen ze allemaal tegelijk.

“Wel, zij natuurlijk”, zei de Dodo, terwijl hij met zijn klauw naar Alice wees. Het hele gezelschap verdrong zich meteen om haar heen terwijl ze riepen: “Een prijs, een prijs!”

Alice wist niet wat ze moest doen, maar ze haalde een doos met kleine cakejes uit haar zak (door een vreemd geluk waren deze niet nat geworden toen ze in het water was) en ze deelde de cakejes uit als prijs. Er was voor iedereen een stuk.

“Maar zij moet natuurlijk ook een prijs hebben”, zei de Muis.

“Natuurlijk,”, zei de Dodo. “Wat heb je nog meer meegenomen?”, vervolgde hij terwijl hij zich tot Alice wendde.

“Een vingerhoedje”, zei Alice, die heel verdrietig keek.

“Geef het hier”, zei de Dodo.

Toen dromden ze allemaal weer om haar heen, terwijl de Dodo de vingerhoed teruggaf aan Alice en zei: “Wij smeken je om deze fijne vingerhoed aan te nemen.” en toen hij deze korte toespraak had gehouden, juichten ze allemaal.

Alice vond het allemaal nogal dwaas, maar ze keken allemaal zo ernstig dat ze niet durfde te lachen, en omdat ze niet wist wat ze moest zeggen, maakte ze een buiging en nam de vingerhoed aan, terwijl ze zo serieus mogelijk keek. Het volgende was het eten van de cakejes: dit veroorzaakte wat lawaai, omdat de grote vogels zeiden dat ze hun eigen cake niet konden proeven, en de kleintjes zich verslikten en op de rug moesten worden geklopt. Eindelijk was het voorbij en ze gingen in een kring zitten en smeekten de Muis om hun een verhaal te vertellen.

“Je zei dat je ons zou vertellen waarom je een hekel hebt aan katten en honden”, zei Alice.

“Mijn verhaal is een lang en een triest verhaal”, zei de Muis, terwijl hij zich met een zucht tot Alice wendde.

“Dat het een lang verhaal is, geloof ik zeker”, zei Alice terwijl ze neerkeek op de staart van de Muis, “maar waarom noem je het triest?”

“Ik ga het je niet vertellen”, zei de Muis, terwijl hij opstond en wegliep.

“Kom alsjeblieft terug en vertel ons je verhaal”, riep Alice, en iedereen riep: “Ja, graag!” Maar de Muis schudde zijn kop en liep door en was al snel uit het zicht.

“Ik wilde dat onze Dinah hier was”, zei Alice. “Zij zou hem snel terughalen.”

“En wie is Dinah, als ik vragen mag?”, zei één van de vogels.

Alice vond het leuk om over haar huisdier te praten: “Dinah is onze kat en ze kan zo goed muizen vangen, dat kun je je niet voorstellen. En oh, ik wilde dat je haar een vogel kon zien achtervolgen! Ze eet een vogel op zodra ze ernaar kijkt!”

Deze uitspraak veroorzaakte grote opschudding in de groep. Sommige vogels vlogen er meteen vandoor. Een oude gaai wikkelde zich zorgvuldig in en zei: “Ik moet naar huis, mijn keel houdt niet van de nachtlucht en een winterkoninkje riep naar haar kroost: “Kom, lieve kinderen, het wordt hoog tijd dat jullie allemaal naar bed gaan.”

Al snel vertrokken ze allemaal en Alice bleef alleen achter.

“Ik wilde dat ik ze niet over Dinah had verteld”, zei ze tegen zichzelf. “Niemand schijnt haar hier leuk te vinden maar ik weet zeker dat ze de beste kat ter wereld is! O, mijn lieve Dinah! Zal ik je ooit nog zien?” En toen barstte de arme Alice in tranen uit, want ze voelde zich heel verdrietig en eenzaam. Na korte tijd hoorde ze het geluid van voeten en ze keek op in de hoop dat de Muis van gedachten was veranderd en terugkwam om zijn “lange en trieste verhaal” te vertellen.


Downloads